ویروس اپشتین بار (EBV). علائم، تشخیص، درمان در کودکان و بزرگسالان

متشکرم

ویروس اپشتین بار ویروسی است که متعلق به خانواده ویروس هرپس است، نوع چهارم عفونت تبخال، قادر به آلوده کردن لنفوسیت‌ها و سایر سلول‌های ایمنی، غشای مخاطی دستگاه تنفسی فوقانی، نورون‌های سیستم عصبی مرکزی و تقریباً همه آن‌ها است. اعضای داخلی. در ادبیات می توانید مخفف EBV یا VEB - عفونت را پیدا کنید.

ناهنجاری های احتمالی در تست های عملکرد کبد در مونونوکلئوز عفونی:

1. 
   افزایش سطح ترانس آمیناز چندین بار:
   • نرمال ALT 10-40 U/L،
   
   
   • استاندارد AST 20-40 U/L است.
   
   
2. افزایش تست تیمول - هنجار تا 5 واحد.


3. افزایش متوسط ​​در سطح بیلی روبین کل به دلیل عدم اتصال یا مستقیم: هنجار بیلی روبین کل تا 20 میلی مول در لیتر است.


4. افزایش سطح آلکالین فسفاتاز – هنجار 30-90 U/L.

افزایش تدریجی شاخص ها و افزایش زردی ممکن است نشان دهنده ایجاد هپاتیت سمی به عنوان عارضه مونونوکلئوز عفونی باشد. این وضعیت نیاز به مراقبت های ویژه دارد.

درمان ویروس اپشتین بار

غلبه بر ویروس های تبخال حتی با مدرن ترین روش ها غیرممکن است، ویروس اپشتین بار در لنفوسیت های B و سایر سلول ها برای زندگی باقی می ماند، اگرچه در حالت فعال نیست. هنگامی که سیستم ایمنی ضعیف می شود، ویروس می تواند دوباره فعال شود و عفونت EBV بدتر می شود.

هنوز بین پزشکان و دانشمندان در مورد روش های درمانی اتفاق نظر وجود ندارد و در حال حاضر تعداد زیادی از مطالعات در مورد درمان ضد ویروسی در حال انجام است. در حال حاضر، هیچ داروی خاصی برای مقابله با ویروس اپشتین بار وجود ندارد.

مونونوکلئوز عفونینشانه ای برای درمان بستری با بهبودی بیشتر در خانه است. اگرچه در موارد خفیف می توان از بستری شدن در بیمارستان اجتناب کرد.

در طول دوره حاد مونونوکلئوز عفونی، رعایت آن مهم است رژیم و رژیم ملایم:

• استراحت نیمه رختخواب، محدودیت فعالیت بدنی،


• شما باید مایعات زیادی بنوشید،


• وعده های غذایی باید مکرر، متعادل، در وعده های کوچک باشد،


• غذاهای سرخ شده، تند، دودی، شور، شیرین را حذف کنید،


• فرآورده های شیر تخمیر شده تأثیر خوبی بر روند بیماری دارند،


• رژیم غذایی باید حاوی مقدار کافی پروتئین و ویتامین، به ویژه C، گروه B باشد.


• از محصولات حاوی نگهدارنده های شیمیایی، رنگ ها، تقویت کننده های طعم،


• مهم است که غذاهای آلرژی زا را حذف کنید: شکلات، مرکبات، حبوبات، عسل، برخی از انواع توت ها، میوه های تازه خارج از فصل و غیره.

برای سندرم خستگی مزمنمفید خواهد بود:

• عادی سازی الگوهای کار، خواب و استراحت،


• احساسات مثبت، انجام کاری که دوست دارید،


• تغذیه کامل،


• مجموعه مولتی ویتامین

درمان دارویی برای ویروس اپشتین بار

درمان دارویی باید جامع باشد، با هدف ایمنی، از بین بردن علائم، کاهش دوره بیماری، جلوگیری از ایجاد عوارض احتمالی و درمان آنها.

اصول درمان عفونت EBV در کودکان و بزرگسالان یکسان است، تنها تفاوت در دوزهای توصیه شده سنی است.

گروه داروها	دارو	چه زمانی تعیین می شود؟
داروهای ضد ویروسی که فعالیت DNA پلیمراز ویروس اپشتین بار را مهار می کنند	آسیکلوویر، گرپویر، پاکیکلوویر، سیدوفوویر، فوسکویر	در مونونوکلئوز عفونی حاد، استفاده از این داروها نتیجه مورد انتظار را نمی دهد که به دلیل ساختار و فعالیت ویروس است. اما برای عفونت عمومی EBV، سرطان مرتبط با ویروس اپشتین بار و سایر تظاهرات سیر پیچیده و مزمن عفونت ویروس اپشتین بار، استفاده از این داروها موجه بوده و پیش آگهی بیماری را بهبود می بخشد.
داروهای دیگر با اثرات ضد ویروسی و/یا تحریک‌کننده ایمنی غیراختصاصی	اینترفرون، وایفرون، لافروبیون، سیکلوفرون، ایزوپرینازین (گروپرینازین) آربیدول، اوراسیل، رمانتادین، پلی اکسیدونیوم، IRS-19 و دیگران.	آنها همچنین در دوره حاد مونونوکلئوز عفونی موثر نیستند. آنها فقط در موارد شدید بیماری تجویز می شوند. این داروها در هنگام تشدید دوره مزمن عفونت EBV و همچنین در دوره بهبودی پس از مونونوکلئوز عفونی حاد توصیه می شود.
ایمونوگلوبولین ها	پنتاگلوبین، چند همسري، Sandlglobulin، Bioven و دیگران.	این داروها حاوی آنتی بادی های آماده علیه پاتوژن های عفونی مختلف هستند، به ویریون های اپشتین بار متصل می شوند و آنها را از بدن خارج می کنند. اثربخشی بالای آنها در درمان عفونت حاد و تشدید مزمن ویروسی اپشتین بار ثابت شده است. آنها فقط در یک کلینیک بیمارستان به شکل قطره های داخل وریدی استفاده می شوند.
داروهای ضد باکتری	آزیترومایسین، لینکومایسین، سفتریاکسون، سفادوکس و دیگران	آنتی بیوتیک ها فقط در صورت عفونت باکتریایی تجویز می شوند، به عنوان مثال، گلودرد چرکی، پنومونی باکتریایی. مهم!برای مونونوکلئوز عفونی، آنتی بیوتیک های پنی سیلین استفاده نمی شود: بنزیل پنی سیلین،
ویتامین ها	ویتروم، پیکوویت، نوروویتان، میلگاما و بسیاری دیگر	ویتامین ها در طول دوره نقاهت پس از مونونوکلئوز عفونی و همچنین برای سندرم خستگی مزمن (به ویژه ویتامین B) و برای جلوگیری از تشدید عفونت EBV ضروری هستند.
داروهای ضد حساسیت (آنتی هیستامین).	سوپراستین، لوراتادین (کلاریتین)، تسترین و بسیاری دیگر.	آنتی هیستامین ها در دوره حاد مونونوکلئوز عفونی موثر هستند، وضعیت عمومی را کاهش می دهند و خطر عوارض را کاهش می دهند.
داروهای ضد انعقادی غیراستروئیدی	پاراستامول، ایبوپروفن، Nimesulide و دیگران	این داروها برای مسمومیت شدید و تب استفاده می شود. مهم!آسپرین نباید مصرف شود.
گلوکوکورتیکواستروئیدها	پردنیزولون، دگزامتازون	داروهای هورمونی فقط برای موارد شدید و پیچیده ویروس اپشتین بار استفاده می شود.
آماده سازی برای درمان گلو و حفره دهان	Inhalipt، لیزوبکت، دکاتیلن و بسیاری دیگر.	این برای درمان و پیشگیری از لوزه های باکتریایی، که اغلب در پس زمینه مونونوکلئوز عفونی رخ می دهد، ضروری است.
داروهایی برای بهبود عملکرد کبد	گپابن، ضروری، هپترال، کارسیل و بسیاری دیگر.	در صورت وجود هپاتیت سمی و زردی که در پس زمینه مونونوکلئوز عفونی ایجاد می شود، محافظ کبد ضروری است.
جاذب ها	انتروسگل، آتوکسیل، کربن فعال و دیگران.	جاذب های روده ای باعث حذف سریعتر سموم از بدن می شوند و دوره حاد مونونوکلئوز عفونی را تسهیل می کنند.

درمان ویروس اپشتین بار بسته به شدت بیماری، تظاهرات بیماری، سیستم ایمنی بدن بیمار و وجود آسیب شناسی های همزمان به صورت جداگانه انتخاب می شود.

اصول درمان دارویی سندرم خستگی مزمن

• داروهای ضد ویروسی: آسیکلوویر، گرپویر، اینترفرون ها،


• داروهای عروقی: Actovegin، Cerebrolysin،


• داروهایی که سلول های عصبی را از اثرات ویروس محافظت می کنند: گلیسین، انسفابول، اینستنون،



• آرام بخش،


• مولتی ویتامین ها

درمان ویروس اپشتین بار با داروهای مردمی

روش های سنتی درمان به طور موثر درمان دارویی را تکمیل می کند. طبیعت دارای زرادخانه بزرگی از داروها برای تقویت ایمنی است که برای کنترل ویروس اپشتین بار بسیار ضروری است.

1. تنتور اکیناسه – 3-5 قطره (برای کودکان بالای 12 سال) و 20-30 قطره برای بزرگسالان 2-3 بار در روز قبل از غذا.


2. تنتور جینسینگ – 5-10 قطره 2 بار در روز.


3. مجموعه گیاهی (برای زنان باردار و کودکان زیر 12 سال توصیه نمی شود):
   
   
   • گل بابونه،
   
   
   • نعناع تند،
   
   
   • جینسینگ،
   
   
   
   • گل کالاندولا.
   گیاهان را به نسبت مساوی بگیرید و هم بزنید. برای دم کردن چای، 200.0 میلی لیتر آب جوش را در 1 قاشق غذاخوری ریخته و به مدت 10-15 دقیقه دم کنید. 3 بار در روز مصرف کنید.


4. چای سبز با لیمو، عسل و زنجبیل - قدرت دفاعی بدن را افزایش می دهد.


5. روغن صنوبر – استفاده خارجی، پوست را روی غدد لنفاوی بزرگ شده چرب کنید.


6. زرده تخم مرغ خام: هر روز صبح با معده خالی به مدت 2-3 هفته، عملکرد کبد را بهبود می بخشد و حاوی مقدار زیادی مواد مفید است.


7. ریشه ماهونیا یا توت انگور اورگان – به چای اضافه کنید، 3 بار در روز بنوشید.

در صورت ابتلا به ویروس اپشتین بار با کدام پزشک تماس بگیرم؟

اگر عفونت با ویروس منجر به ایجاد مونونوکلئوز عفونی شود (تب بالا، درد و قرمزی در گلو، علائم گلودرد، درد مفاصل، سردرد، آبریزش بینی، بزرگ شدن دهانه رحم، زیر فکی، پس سری، فوق ترقوه و زیر ترقوه، غدد لنفاوی زیر بغل. ، بزرگ شدن کبد و طحال، درد شکم
بنابراین، با استرس مکرر، بی خوابی، ترس بی دلیل، اضطراب، بهتر است با یک روانشناس مشورت کنید. اگر فعالیت ذهنی بدتر شد (فراموشی، بی توجهی، ضعف حافظه و تمرکز و غیره)، بهتر است با یک متخصص مغز و اعصاب مشورت کنید. برای سرماخوردگی های مکرر، تشدید بیماری های مزمن یا عود آسیب شناسی های قبلی درمان شده، بهتر است با یک ایمونولوژیست مشورت کنید. و اگر فرد با علائم مختلفی آزار می‌دهد و در بین آنها هیچ یک از شدیدترین علائم وجود ندارد، می‌توانید با پزشک عمومی تماس بگیرید.

اگر مونونوکلئوز عفونی به یک عفونت عمومی تبدیل شود، باید بلافاصله با آمبولانس تماس بگیرید و در بخش مراقبت های ویژه (احیاء) بستری شوید.

سوالات متداول

ویروس اپشتین بار چگونه بر بارداری تأثیر می گذارد؟

هنگام برنامه ریزی برای بارداری، آماده سازی و انجام تمام آزمایش های لازم بسیار مهم است، زیرا بسیاری از بیماری های عفونی وجود دارد که بر بارداری، بارداری و سلامت کودک تأثیر می گذارد. چنین عفونتی ویروس اپشتین بار است که متعلق به عفونت های به اصطلاح TORCH است. پیشنهاد می شود حداقل دو بار در دوران بارداری (هفته دوازدهم و سی ام) همین آزمایش را انجام دهید.

برنامه ریزی بارداری و آزمایش آنتی بادی علیه ویروس اپشتین بار:

• ایمونوگلوبولین های کلاس شناسایی شد G( VCA و EBNA) - با ایمنی خوب می توانید بارداری را برنامه ریزی کنید، فعال شدن مجدد ویروس ترسناک نیست.


• ایمونوگلوبولین های مثبت کلاس M - باردار شدن نوزاد باید تا بهبودی کامل صبر کند که با تجزیه و تحلیل آنتی بادی های EBV تأیید می شود.


• هیچ آنتی بادی برای ویروس اپشتین بار در خون وجود ندارد - شما می توانید و باید باردار شوید، اما باید تحت نظر باشید و آزمایش های دوره ای انجام دهید. همچنین باید از خود در برابر عفونت احتمالی EBV در دوران بارداری محافظت کنید و ایمنی خود را تقویت کنید.

اگر آنتی بادی های کلاس M در دوران بارداری شناسایی شد به ویروس اپشتین بار، سپس زن باید تا زمان بهبودی کامل در بیمارستان بستری شود، تحت درمان علامتی لازم قرار گیرد، داروهای ضد ویروسی تجویز شود و ایمونوگلوبولین ها تجویز شود.

اینکه دقیقاً چگونه ویروس اپشتین بار بر بارداری و جنین تأثیر می گذارد هنوز به طور کامل مطالعه نشده است. اما بسیاری از مطالعات ثابت کرده‌اند که زنان باردار مبتلا به عفونت فعال EBV بیشتر در معرض آسیب‌شناسی در نوزاد باردار خود هستند. اما این به هیچ وجه به این معنی نیست که اگر زنی در دوران بارداری ویروس اپشتین بار فعال داشته باشد، کودک باید ناسالم به دنیا بیاید.

عوارض احتمالی ویروس اپشتین بار بر بارداری و جنین:

• بارداری زودرس (سقط جنین)


• مرده زایی،


• تأخیر رشد داخل رحمی (IUGR)، سوء تغذیه جنین،


• نارس بودن،


• عوارض پس از زایمان: خونریزی رحمی، انعقاد داخل عروقی منتشر، سپسیس،


• ناهنجاری های احتمالی سیستم عصبی مرکزی کودک (هیدروسفالی، توسعه نیافتگی مغز و غیره) مرتبط با تأثیر ویروس بر سلول های عصبی جنین.

آیا ویروس اپشتین بار می تواند مزمن باشد؟

ویروس اپشتین بار - مانند همه ویروس های تبخال، این یک عفونت مزمن است که خاص خود را دارد دوره های جریان:

1. عفونت به دنبال یک دوره فعال ویروس (عفونت حاد ویروسی EBV یا مونونوکلئوز عفونی)؛


2. بازیابی، که در آن ویروس غیرفعال می شود در این شکل، عفونت می تواند برای تمام عمر در بدن وجود داشته باشد.


3. دوره مزمن عفونت ویروسی اپشتین بار - با فعال شدن مجدد ویروس مشخص می شود، که در دوره های کاهش ایمنی رخ می دهد، خود را به شکل بیماری های مختلف نشان می دهد (سندرم خستگی مزمن، تغییر در ایمنی، سرطان و غیره).

ویروس Epstein-Barr igg چه علائمی ایجاد می کند؟

برای درک اینکه چه علائمی ایجاد می کند ویروس اپشتین بار igg ، باید فهمید که منظور از این نماد چیست. ترکیب حروف iggیک غلط املایی از IgG است که توسط پزشکان و کارگران آزمایشگاه به اختصار استفاده می شود. IgG ایمونوگلوبولین G است که نوعی آنتی بادی است که در پاسخ به نفوذ تولید می شود. ویروسبه بدن به منظور تخریب آن. سلول های دارای قابلیت ایمنی پنج نوع آنتی بادی تولید می کنند - IgG، IgM، IgA، IgD، IgE. بنابراین، وقتی آنها IgG می نویسند، منظور آنتی بادی های این نوع خاص است.

بنابراین، کل ورودی "Epstein-Barr virus igg" به این معنی است که ما در مورد وجود آنتی بادی های IgG برای ویروس در بدن انسان صحبت می کنیم. در حال حاضر، بدن انسان می تواند چندین نوع آنتی بادی IgG را به قسمت های مختلف تولید کند ویروس اپشتین بار، مانند:

• آنتی ژن IgG به کپسید (VCA) – anti-IgG-VCA.
• IgG به آنتی ژن های اولیه (EA) - anti-IgG-EA.
• IgG به آنتی ژن های هسته ای (EBNA) - anti-IgG-NA.

هر نوع آنتی بادی در فواصل و مراحل خاصی از عفونت تولید می شود. بنابراین، anti-IgG-VCA و anti-IgG-NA در پاسخ به نفوذ اولیه ویروس به بدن تولید می شوند و سپس در طول زندگی باقی می مانند و از فرد در برابر عفونت مجدد محافظت می کنند. اگر آنتی IgG-NA یا anti-IgG-VCA در خون فرد شناسایی شود، این نشان می دهد که او زمانی به ویروس آلوده شده است. و ویروس اپشتین بار، پس از ورود به بدن، تا آخر عمر در آن باقی می ماند. علاوه بر این، در بیشتر موارد، چنین حامل ویروسی بدون علامت و برای انسان بی ضرر است. در موارد نادرتر، ویروس می تواند منجر به عفونت مزمن شود که به عنوان سندرم خستگی مزمن شناخته می شود. گاهی اوقات، در طول عفونت اولیه، فرد مبتلا به مونونوکلئوز عفونی می شود که تقریباً همیشه به بهبودی ختم می شود. با این حال، با هر نوع از دوره عفونت ناشی از ویروس اپشتین بار، آنتی بادی های ضد IgG-NA یا anti-IgG-VCA در فرد شناسایی می شود که در لحظه اولین نفوذ میکروب به داخل بدن ایجاد می شود. بدن بنابراین، وجود این آنتی‌بادی‌ها به ما اجازه نمی‌دهد در زمان کنونی درباره علائم ناشی از ویروس به‌طور دقیق صحبت کنیم.

اما تشخیص آنتی بادی های نوع anti-IgG-EA ممکن است نشان دهنده یک دوره فعال عفونت مزمن باشد که با علائم بالینی همراه است. بنابراین، با ورود "Epstein-Barr virus igg" در رابطه با علائم، پزشکان دقیقاً وجود آنتی بادی هایی از نوع anti-IgG-EA در بدن را درک می کنند. یعنی می‌توان گفت که مفهوم «ویروس Epstein-Barr igg» به صورت کوتاه نشان می‌دهد که فرد دارای علائم عفونت مزمن ناشی از یک میکروارگانیسم است.

علائم عفونت مزمن ویروس اپشتین بار (EBVI یا سندرم خستگی مزمن) عبارتند از:

• تب با درجه پایین طولانی مدت؛
• کارآیی پایین؛
• ضعف بی علت و غیر قابل توضیح؛
• بزرگ شدن غدد لنفاوی واقع در قسمت های مختلف بدن؛
• اختلالات خواب؛
• گلودردهای مکرر

VEBI مزمن در امواج و در طی یک دوره زمانی طولانی رخ می دهد و بسیاری از بیماران وضعیت خود را به عنوان "آنفولانزای دائمی" توصیف می کنند. شدت علائم VEBI مزمن می تواند به طور متناوب از درجات قوی تا ضعیف متفاوت باشد. در حال حاضر، VEBI مزمن سندرم خستگی مزمن نامیده می شود.

علاوه بر این، VEBI مزمن می تواند منجر به تشکیل تومورهای خاصی شود، مانند:

• کارسینوم نازوفارنکس؛
• لنفوم بورکیت؛
• نئوپلاسم های معده و روده؛
• لکوپلاکی مودار دهان؛
• تیموم (تومور تیموس) و غیره

قبل از استفاده، باید با یک متخصص مشورت کنید.

بسیاری از مردم این سیاره به ویروس اپشتین بار مبتلا هستند. علائم در بزرگسالان اغلب با سایر بیماری ها اشتباه گرفته می شود که منجر به درمان ناکارآمد می شود.

علائم مشابه ARVI توسط ویروس اپشتین بار ایجاد می شود. علائم در بزرگسالان با قدرت دفاع ایمنی بدن مشخص می شود، اما درمان علامتی است. این ویروس از خانواده تبخال ها یعنی نوع 4 است. EBV این توانایی را دارد که برای مدت طولانی در بدن میزبان باقی بماند، در برخی موارد در طول زندگی.

در حالی که در بدن انسان، عامل بیماری قادر به ایجاد آسیب شناسی لنفوپرولیفراتیو و خود ایمنی است. شایع ترین تظاهرات مونونوکلئوز است. در بیماران بالغ، انتقال عامل ویروسی در هنگام بوسیدن از طریق مایع بزاقی رخ می دهد. تعداد زیادی ویریون در سلول های آن یافت می شود.

انکوباسیون عامل ویروسی اپشتین بار از 30 تا 60 روز طول می کشد. در پایان این دوره، حمله شدیدی به ساختارهای بافتی اپیدرم و غدد لنفاوی آغاز می‌شود، سپس ویروس به جریان خون مهاجرت می‌کند و تمام اندام‌ها و سیستم‌های بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

علائم بلافاصله ظاهر نمی شوند. در مرحله اول، علائم عملاً ظاهر نمی شوند یا بسیار خفیف هستند، مانند یک عفونت ویروسی حاد تنفسی.

پس از اینکه یک عفونت ویروسی مزمن بر بدن انسان تأثیر می گذارد، علائم زیر ایجاد می شود:

• سردرد؛
• تعریق افزایش می یابد؛
• درد اسپاسمیک در ربع فوقانی شکم؛
• ضعف کامل بدن؛
• حالت تهوع، گاهی اوقات تبدیل به استفراغ؛
• مشکلات تثبیت توجه و از دست دادن نسبی حافظه؛
• افزایش دمای بدن تا 39 درجه سانتیگراد؛
• بثورات خالدار پاپولار رنگ پریده در 15٪ افراد آلوده مشاهده می شود.
• مشکلات خواب؛
• حالت های افسردگی

یکی از ویژگی های متمایز روند عفونی بزرگ شدن غدد لنفاوی و قرمزی آنها است، پلاک روی لوزه ها تشکیل می شود، پرخونی خفیف لوزه ها ایجاد می شود، سرفه اضافه می شود، درد در گلو هنگام بلع و در حالت استراحت، تنفس از طریق بینی. دشوار می شود.

عفونت دارای مراحل افزایش و کاهش علائم است. بیشتر قربانیان علائم مهم پاتولوژی را با آنفولانزای بی‌حال اشتباه می‌گیرند.

EBV اغلب همراه با سایر عوامل عفونی منتقل می شود: قارچ ها (برفک دهان) و باکتری های بیماری زا که باعث بیماری های دستگاه گوارش می شوند.

خطر بالقوه ویروس اپشتین بار

ویروس اپشتین بار در بزرگسالان می تواند عوارض زیر را ایجاد کند:

• التهاب مننژها و/یا مغز؛
• پلی رادیکولونوریت؛
• اختلال در عملکرد طبیعی گلومرول های کلیه؛
• التهاب عضله قلب؛
• اشکال شدید هپاتیت

ایجاد یک یا چند عارضه در یک زمان است که می تواند باعث مرگ شود. ویروس اپشتین بار می تواند منجر به آسیب شناسی های مختلف در بدن شود.

مونونوکلئوز عفونی

این آسیب شناسی در 3 نفر از 4 بیمار آلوده به ویروس اپشتین بار ایجاد می شود. قربانی احساس ضعف می کند، دمای بدن افزایش می یابد و می تواند تا 60 روز ادامه یابد. روند آسیب شامل غدد لنفاوی، حلق، طحال و کبد می شود. ممکن است بثورات کوچک روی پوست ظاهر شود. اگر مونونوکلئوز درمان نشود، علائم پس از 1.5 ماه ناپدید می شوند. این آسیب شناسی با تظاهرات مکرر مشخص نمی شود، اما خطر وخامت آن را نمی توان حذف کرد: کم خونی همولیتیک خود ایمنی، آسیب به سیستم عصبی مرکزی و اعصاب جمجمه.

خستگی مزمن و تظاهرات آن

علامت اصلی سندرم خستگی مزمن عصبانیت بی دلیل است. پس از آن، اختلالات افسردگی، درد در عضلات و مفاصل و مشکلات تثبیت توجه اضافه می شود. این به دلیل ویروس اپشتین بار است.

لنفوگرانولوماتوز

اول از همه، غدد لنفاوی در ناحیه گردن رحم و ساب ترقوه بزرگ می شوند. هنگامی که بافت بدخیم می شود، این فرآیند ممکن است به سایر اندام ها و سیستم ها گسترش یابد.

لنفوم بدخیم آفریقایی

ضایعه لنفوئیدی یک نئوپلاسم بدخیم است که غدد لنفاوی، تخمدان ها، غدد فوق کلیوی و کلیه ها را در فرآیند پاتولوژیک درگیر می کند. این بیماری خیلی سریع ایجاد می شود و بدون درمان مناسب منجر به نتیجه نامطلوب می شود.

سرطان نازوفارنکس

متعلق به کلاسی از تشکیلات تومور است که در دیواره جانبی بینی موضعی شده و با تخریب غدد لنفاوی توسط متاستازها در پشت حفره بینی رشد می کند. با پیشرفت بیشتر بیماری، ترشحات چرکی و مخاطی از بینی ایجاد می شود، تنفس بینی دشوار می شود، در گوش ها وزوز می کند و قدرت شنوایی ضعیف می شود.

اگر ویروس بر سیستم ایمنی فرد تأثیر بگذارد، سیستم عصبی مرکزی، کبد و طحال شروع به آسیب می‌کنند. قربانی دچار زردی، اختلالات روانی و درد حمله‌ای در معده می‌شود.

یکی از خطرناک ترین عوارض پارگی طحال است که با درد شدید در سمت چپ شکم مشخص می شود. در چنین شرایطی، بستری فوری و کمک متخصص ضروری است، زیرا خونریزی ناشی از آن ممکن است منجر به مرگ بیمار شود.

اگر مشکوک به وجود ویروس اپشتین بار در بدن یک فرد هستید، باید بلافاصله به دنبال کمک تخصصی باشید و مجموعه ای از اقدامات تشخیصی را انجام دهید. این امکان مراحل اولیه را فراهم می کند و خطر عوارض را کاهش می دهد.

تشخیص ویروس اپشتین بار

برای تشخیص ویروس اپشتین بار، پزشک باید بیمار مشکوک را معاینه کند و یک سرگذشت جمع آوری کند. برای تشخیص دقیق، طرح تشخیصی شامل اقدامات و روش های زیر است.

1. تشخیص بیوشیمیایی خون
2. تشخیص بالینی خون، که امکان شناسایی لکوسیتوز، ترومبوسیتوپنی، نوتروپنی را فراهم می کند.
3. تعیین تیتر آنتی بادی های خاص.
4. برای تعیین آنتی بادی های آنتی ژن های ویروس اپشتین بار.
5. آزمایش ایمونولوژیک برای تعیین عملکرد نادرست سیستم ایمنی.
6. روش کشت.

تمام مطالعات و دستکاری های فوق به تعیین وجود یک فرآیند پاتولوژیک در مردان و زنان در اسرع وقت کمک می کند. این به شروع به موقع درمان و جلوگیری از ایجاد عوارض ناخوشایند کمک می کند.

اقدامات درمانی

متأسفانه، طب مدرن خاص ارائه نمی دهد

با محافظت قوی ایمنی، بیماری می تواند خود به خود و بدون استفاده از دارو یا روش ها از بین برود. قربانی باید با آرامش مطلق احاطه شود و همچنین باید رژیم نوشیدن را حفظ کند. با افزایش دمای بدن و احساسات دردناک می توان از مسکن ها و ضد تب استفاده کرد.

اگر روند پاتولوژیک به شکل مزمن یا حاد تبدیل شود، بیمار به متخصص عفونی ارجاع داده می شود و اگر به شکل تومور بدتر شود، از متخصص انکولوژی کمک می گیرند.

طول مدت درمان ویروس اپشتین بار بستگی به میزان آسیب وارده به بدن دارد و می تواند از 3 تا 10 هفته متغیر باشد.

پس از انجام مطالعات ایمونولوژیک و شناسایی ناهنجاری‌ها در عملکرد سیستم ایمنی، لازم است گروه‌های دارویی زیر را در رژیم درمانی قرار دهید:

به منظور افزایش فعالیت فارماکولوژیک داروهای فوق می توان از موقعیت های زیر استفاده کرد:

• داروهای ضد حساسیت؛
• باکتری برای بازگرداندن میکرو فلور روده؛
• محافظ کبد؛
• انتروجاذب ها

برای تعیین اثربخشی درمان تجویز شده و پاسخ بدن بیمار به درمان پیشنهادی، لازم است هر هفته یک آزمایش خون بالینی انجام شود و هر ماه یک مطالعه بیوشیمیایی از ترکیب خون انجام شود.

در صورت بروز علائم و عوارض شدید، بیمار باید در بستری در بیمارستان عفونی درمان شود.

برای کل دوره درمان برای ویروس اپشتین بار، باید به شدت به توصیه های پزشک و رژیم روزانه ای که او ترسیم کرده است پایبند باشید و همچنین رژیم غذایی را دنبال کنید. به منظور تحریک بدن، پزشک مجموعه ای از تمرینات ژیمناستیک را توصیه می کند.

اگر مونونوکلئوز با منشا عفونی تشخیص داده شود، بیمار علاوه بر درمان ضد باکتریایی (آزیترومایسین، تتراسایکلین) برای یک دوره 8-10 روزه تجویز می شود. در این مدت بیمار باید در استراحت مداوم و تا حد امکان استراحت کند تا خطر پارگی طحال کاهش یابد. بلند کردن اجسام سنگین به مدت 2-3 هفته و در برخی موارد حتی 2 ماه ممنوع است.

برای جلوگیری از عفونت مجدد با ویروس اپشتین بار، باید مدتی برای درمان های سلامتی به آسایشگاه بروید.

در افرادی که با ویروس اپشتین بار مواجه شده اند و از آن بهبود یافته اند، کلاس IgG در بدن یافت می شود. آنها در طول زندگی ادامه می دهند. ویروس Epstein Barr به اندازه توصیف ترسناک نیست، نکته اصلی این است که به موقع به دنبال درمان باشید.

نتیجه عفونت حاد ویروس اپشتین بار (EBVD) به درجه نقص سیستم ایمنی و استعداد ارثی به بیماری های مرتبط با EBVD بستگی دارد. بنابراین، VEBI حاد می تواند به روش های زیر خاتمه یابد:

• بهبودی کامل که در نتیجه آن فرد به سادگی حامل ویروس می شود.

VEBI نهفته که در آن شخص بیمار نمی شود، اما ویروس در بدن تکثیر می شود و منبع عفونت برای افراد دیگر می شود.

توسعه سرطان؛

توسعه بیماری های خود ایمنی سیستمیک.

VEBI مزمن می تواند به عنوان یک نوع مونونوکلئوز عفونی مزمن رخ دهد که بر قلب، کلیه ها و سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. علاوه بر این، VEBI مزمن می تواند به شکل غیر معمول رخ دهد که با افزایش طولانی مدت و مداوم دمای بدن بیش از 37.5 درجه سانتیگراد و نقص ایمنی مشخص می شود که باعث ایجاد عفونت های باکتریایی، قارچی و مختلط تنفسی پایدار و طولانی مدت می شود. دستگاه گوارش، پوست و غیره .d.

علاوه بر پیامدهای ذکر شده، ویروس اپشتین بار می تواند منجر به عوارض در اندام ها و سیستم های مختلف شود. در حال حاضر، پیامدهای زیر ویروس اپشتین بار، که به عنوان عوارض طبقه بندی می شوند، شناسایی شده اند:

دکتر کوماروفسکی در مورد ویروس اپشتین بار در کودکان

شایع ترین بیماری در بین کودکان ویروسی است. دلیل آن این است که ایمنی کودک هنوز به اندازه کافی قوی نیست، نابالغ است، و همیشه برای او آسان نیست که در برابر تهدیدهای متعدد از بیرون مقاومت کند. اما اگر در مورد آنفولانزا و آبله مرغان زیاد گفته و نوشته شده باشد و حتی در مورد سرخک همه چیز برای مادران کم و بیش روشن است، پس ویروس هایی در این دنیا وجود دارند که نام آنها والدین را مملو از وحشت مقدس می کند.

یکی از این موارد که کمتر مطالعه شده و بسیار رایج است، ویروس اپشتین بار است. از متخصص اطفال و مجری مشهور تلویزیون اوگنی کوماروفسکی اغلب در مورد او سوال می شود.

آنچه هست

EBV - ویروس اپشتین بار. یکی از رایج ترین ویروس های روی کره زمین. اولین بار در نمونه های تومور یافت شد و در سال 1964 توسط پروفسور انگلیسی مایکل اپستاین و دستیارش ایوان بار توصیف شد. این چهارمین نوع ویروس هرپس است.

طبق آمار پزشکی، ردپای عفونت گذشته در آزمایش خون نیمی از کودکان 5-6 ساله و در 97 درصد بزرگسالان یافت می شود و خود آنها اغلب حتی از آن اطلاعی ندارند، زیرا در اکثر افراد EBV بدون توجه پیش می رود. بدون علائم

کودک می تواند به طرق مختلف آلوده شود. اغلب، EBV از طریق مایعات بیولوژیکی، معمولاً از طریق بزاق آزاد می شود. به همین دلیل، مونونوکلئوز عفونی که توسط یک ویروس ایجاد می شود، "بیماری بوسیدن" نامیده می شود.

عفونت می تواند در حین انتقال خون و اجزای آن، از طریق وسایل و اسباب بازی های مشترک با بیمار رخ دهد و ویروس از مادر آلوده از طریق جفت به جنین در دوران بارداری منتقل می شود. EBV به راحتی از طریق هوا و از اهدا کننده به گیرنده در طول پیوند مغز استخوان پخش می شود.

در معرض خطر کودکان زیر یک سال هستند که به طور فعال دنیای اطراف خود را از طریق دهان خود کشف می کنند و سعی می کنند کاملاً هر شی و چیزی را که به دستشان می رسد بچشند. یکی دیگر از سنین "مشکل" کودکان 3 تا 6 ساله است که به طور منظم در مهدکودک شرکت می کنند و تماس های متعددی دارند.

دوره کمون از 1 تا 2 ماه است، پس از آن کودکان علائم واضحی را که مشخصه بسیاری از عفونت های ویروسی است، بروز می دهند.

با این حال ، خود ویروس با نام پیچیده آنقدر ترسناک نیست که عواقب آن کاملاً غیرقابل پیش بینی است. ممکن است در یک کودک کاملاً نادیده گرفته شود، در حالی که در کودک دیگر می تواند باعث ایجاد شرایط جدی و حتی سرطان شود.

کوماروفسکی در مورد VEB

اوگنی کوماروفسکی از والدین می خواهد که هیستری غیرضروری در مورد ویروس اپشتین بار ایجاد نکنند. او معتقد است که اکثر کودکان قبلاً در اوایل کودکی با این عامل مواجه شده اند و ایمنی آنها آن را "به خاطر" آورده و قادر به شناسایی و مقاومت در برابر آن است.

حالا بیایید به دکتر کوماروفسکی در مورد مونوکولوز عفونی گوش دهیم.

علائمی که امکان مشکوک شدن به EBV را در کودک فراهم می کند کاملا مبهم است:

• تحریک پذیری، اشک ریختن، افزایش بدخلقی و خستگی مکرر بی علت.
• بزرگ شدن خفیف یا محسوس تر غدد لنفاوی. اغلب - زیر فکی و پشت گوش. اگر عفونت شدید باشد، در سراسر بدن پخش می شود.
• کمبود اشتها، مشکلات گوارشی.
• کهیر.
• دمای بالا (تا 40.0).
• گلودرد (مانند گلودرد و فارنژیت).
• عرق کردن شدید.
• افزایش جزئی در اندازه کبد و طحال. در یک کودک، این ممکن است خود را به صورت درد دردناک در شکم نشان دهد.
• زردی پوست. این علامت بسیار نادر است.

کوماروفسکی تأکید می کند که تشخیص تنها بر اساس شکایات و وجود علائم خاص غیرممکن است، زیرا وضعیت کودک شبیه گلودرد، انتروویروس و لنفوگرانولوماتوز است.

برای تایید یا رد ویروس اپشتین بار، تشخیص آزمایشگاهی نمونه های خون بیمار از جمله تجزیه و تحلیل بیوشیمیایی، آزمایش سرولوژیکی، PCR مورد نیاز است و همچنین توصیه می شود که ایمونوگرام و معاینه اولتراسوند از اندام های شکمی - کبد انجام شود. و طحال.

کوماروفسکی اغلب EBV را با آبله مرغان مقایسه می کند. هر دو بیماری در سنین پایین به راحتی قابل تحمل هستند. هر چه سن عفونت اولیه بیشتر باشد، احتمال بروز عوارض شدید بیشتر می شود.

درمان با توجه به Komarovsky

Evgeniy Olegovich هشدار می دهد که درمان با آنتی بیوتیک های پنی سیلین برای یکی از بیماری های مرتبط با EBV، مونونوکلئوز عفونی، می تواند عوارض جدی ایجاد کند. به طور معمول، زمانی که پزشک مونونوکلئوز را با گلودرد باکتریایی معمولی اشتباه می‌گیرد، چنین تجویزی اشتباه است. در این مورد، اگزانتما ممکن است ایجاد شود.

به گفته Evgeniy Komarovsky، کودکان معمولی که از اچ‌آی‌وی و سایر اختلالات شدید سیستم ایمنی رنج نمی‌برند، برای مونونوکلئوز ناشی از EBV نیازی به درمان ضد ویروسی ندارند و حتی بیشتر از آن نیازی به تجویز فوری داروهای محرک ایمنی ندارند. پزشک مشهور اطفال مطمئن است که بدن کودک به تنهایی قادر به مقابله با این تهدید است.

اگر دوره بیماری شدید باشد، که به گفته کوماروفسکی، بسیار نادر است، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان باشد. در آنجا به احتمال زیاد از داروهای ضد تبخال (کاملاً موجه) استفاده خواهد شد.

در سایر موارد، درمان علامتی کافی است. این شامل داروهای ضد تب (اگر درجه حرارت بالاتر از 38.5-39.0 باشد)، داروهایی که گلودرد را کاهش می دهند (قرمز، ضد عفونی کننده، غرغره)، پمادها، ژل ها و اسپری های خارجی با ضد عفونی کننده برای بثورات پوستی شدید است.

ویروس اپشتین بار چیست، علائم آن در کودکان چیست و چگونه درمان می شود، چرا این بیماری خطرناک است؟

ویروس اپشتین بار یک بیماری عفونی با منشاء تبخال است که به نام دو دانشمند - محققی که آن را در سال 1964 کشف کردند، یعنی پروفسور و ویروس شناس کانادایی، مایکل اپستین و ایوانا بار، که دانشجوی فارغ التحصیل او بود، نامگذاری شده است. EBV به دلیل ماهیتش تبخال نوع 4 نیز نامیده می شود. اخیراً شیوع آن (به ویژه در کودکان) به طور قابل توجهی افزایش یافته است و تا 90٪ از کل جمعیت کره زمین را تشکیل می دهد.

ویروس اپشتین بار در کودکان - چیست و چرا خطرناک است؟

ویروس اپشتین بار می تواند چندین سال در بدن وجود داشته باشد و به هیچ وجه خود را نشان ندهد. 25 درصد از افرادی که ناقل هستند ممکن است در طول زندگی خود به آن مبتلا شوند. سیستم ایمنی ضعیف می تواند باعث فعال شدن آن شود. پس از عفونت، فرد متعاقباً مصونیت دائمی در برابر بیماری ایجاد می کند. با این حال، ویروس مانند همتایان تبخال خود در بدن وجود دارد.

طبق آمار، کودکان یک ساله و بالاتر بیشتر مستعد ابتلا به آن هستند، زیرا در این دوره است که کودکان شروع به تعامل فعال با سایر کودکان می کنند. تا سن سه سالگی، سیر بیماری اغلب بدون علائم شدید رخ می دهد و شباهت زیادی با سرماخوردگی معمولی به شکل خفیف دارد. علائم مشخصه بیماری در دانش آموزان مدرسه و نوجوانان ظاهر می شود.

تعداد افراد مبتلا پس از 35 سالگی حداقل است و در مواردی که عفونت رخ می دهد، آسیب شناسی با علائم مشخصه آن همراه نیست. این به این دلیل است که بزرگسالان قبلاً نسبت به ویروس های تبخال مصونیت دارند.

در نتیجه نفوذ ویروس به بدن، مونونوکلئوز عفونی حاد معمولاً ایجاد می شود. با این حال، این تنها آسیب شناسی نیست که این نوع پاتوژن می تواند تحریک کند. ویروس اپشتین بار به دلیل ایجاد موارد زیر خطرناک است:

• بیماری های عفونی تنفسی دستگاه تنفسی؛
• کارسینوم نازوفارنکس که یک بیماری بدخیم نازوفارنکس است.
• لنفوم بورکیت؛
• اسکلروز چندگانه؛
• تبخال؛
• هپاتیت سیستمیک؛
• لنفوم ها؛
• تومورهای غدد بزاقی و دستگاه گوارش؛
• نقص ایمنی؛
• بیماری هوچکین یا لنفوگرانولوماتوز؛
• پلی آدنتوپاتی؛
• لکوپلاکی مودار حفره دهان؛
• سندرم خستگی مزمن.

جدول زیر طبقه بندی مشروط VEB را بر اساس معیارهای خاصی نشان می دهد:

• مادرزادی؛
• به دست آورد.

• معمولی، خود را به عنوان مونونوکلئوز عفونی نشان می دهد.
• غیر معمول، به اندام های داخلی پاک شده، بدون علامت یا درگیر تقسیم می شود.

• آسان؛
• میانگین؛
• سنگین.

• تند؛
• طولانی شده
• مزمن

• فعال؛
• غیر فعال.

راه های انتقال ویروس و منابع عفونت

راه اصلی انتقال پاتوژن های ویروسی تماس با فرد آلوده یا فردی است که سالم است اما ناقل ویروس است. فردی که EBV داشته است، اما از نظر بالینی کاملاً سالم است، هنوز عامل عفونی را در دوره 2 ماه تا یک سال و نیم پس از بهبودی کامل و ناپدید شدن علائم دفع می کند.

بیشترین تجمع ذرات در بزاق انسان است که افراد هنگام بوسیدن یکدیگر انباشته می کنند. به همین دلیل است که ویروس اپشتین بار را "بیماری بوسیدن" می نامند. علاوه بر تماس نزدیک با فرد بیمار یا ناقل، راه های دیگری نیز برای ابتلا وجود دارد:

• در فرآیند انتقال خون - روش تزریقی؛
• در طول پیوند؛
• مسیر تماس با خانه، زمانی که افراد از همان ظروف یا وسایل بهداشتی خانگی و شخصی استفاده می کنند - این گزینه بعید است، زیرا این نوع ویروس هرپس ناپایدار است و برای مدت طولانی در محیط زندگی نمی کند.
• مسیر هوایی که رایج ترین است.
• در هنگام آمیزش جنسی، اگر عامل بیماری در غشای مخاطی اندام تناسلی وجود داشته باشد.

در مورد کودکان، آنها می توانند نه تنها از طریق ارتباط با کودک آلوده به ویروس، با دست زدن به اسباب بازی های او، بلکه در داخل رحم از طریق جفت نیز آلوده شوند. این ویروس می تواند در هنگام زایمان، زمانی که از کانال زایمان عبور می کند، به نوزاد منتقل شود.

بنابراین، منبع اصلی انتشار ویروس اپشتین بار یک فرد آلوده است. به ویژه افرادی که بیماری آنها بدون علامت یا نهفته است خطرناک هستند. خطر آلوده شدن بیمار به EBV چند روز قبل از پایان دوره کمون واقعی می شود.

علائم بیماری در کودک

با توجه به این واقعیت که اغلب ویروس اپشتین بار باعث ایجاد مونونوکلئوز عفونی حاد می شود، با تظاهرات مربوطه نیز مشخص می شود که شامل چهار علامت اصلی این بیماری است:

• خستگی؛
• افزایش دمای بدن؛
• ظاهر گلو درد؛
• غدد لنفاوی بزرگ شده

دوره کمون EBV می تواند از 2 روز تا 2 ماه طول بکشد. دوره فعال بیماری 1-2 هفته است و پس از آن بهبودی تدریجی آغاز می شود. سیر فرآیند پاتولوژیک در مراحلی اتفاق می افتد. در مرحله اولیه، فرد مبتلا دچار احساس بی حالی می شود که می تواند حدود یک هفته طول بکشد و گلودرد دارد. در این مرحله، شاخص های دما نرمال می مانند.

علائم ویروس اپشتین بار در کودکان

در مرحله بعد، دمای بدن تا چند درجه افزایش می یابد. این علامت با مسمومیت بدن و پلی آدنوپاتی همراه است - تغییر در اندازه غدد لنفاوی که به 0.5 - 2 سانتی متر می رسد. سر، زیر فک، بالا و پایین ترقوه نیز امکان پذیر است، زیر بازوها، آرنج ها، کشاله ران و ران ها. وقتی لمس می شوند، خمیر مانند می شوند و احساسات دردناک جزئی ظاهر می شوند.

علاوه بر این، روند پاتولوژیک به لوزه ها گسترش می یابد که شبیه علائم گلودرد است. لوزه ها متورم می شوند، دیواره پشتی حلق با پلاک چرکی پوشیده می شود، تنفس بینی مختل می شود و صدای بینی ظاهر می شود.

در مراحل بعدی رشد، ویروس اپشتین بار بر اندام های داخلی مانند کبد و طحال تأثیر می گذارد. آسیب کبدی با هپاتومگالی، بزرگ شدن و سنگینی آن در هیپوکندری راست همراه است. گاهی اوقات رنگ ادرار تیره می شود و زردی خفیفی بروز می کند. طحال با EBV نیز افزایش می یابد.

یکی دیگر از علائم ویروس اپشتین بار که اغلب در کودکان دیده می شود، بثورات پوستی است. معمولا بثورات تا 10 روز طول می کشد. درجه شدت آنها با استفاده از آنتی بیوتیک ها تعیین می شود. آنها ممکن است شبیه به:

روش های تشخیصی

علائم ویروس اپشتین بار با بیماری های مختلف مشترک است، از جمله:

• سیتومگالوویروس؛
• تبخال شماره 6;
• عفونت HIV و ایدز؛
• شکل آنژینی لیستریوز؛
• سرخک؛
• هپاتیت ویروسی؛
• دیفتری موضعی گلو؛
• آنژین؛
• عفونت آدنوویروسی؛
• بیماری های خونی

به همین دلیل، انجام تشخیص افتراقی برای تشخیص فرآیندهای پاتولوژیک از یکدیگر و تجویز درمان صحیح مهم است. برای تعیین دقیق عامل ایجاد کننده ویروس، انجام آزمایش خون، ادرار و بزاق و انجام آزمایشات آزمایشگاهی ضروری است.

آزمایشات خون

بررسی خون از نظر وجود EBV در آن، "آزمایش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم" (ELISA) نامیده می‌شود، که طی آن شاخص‌های کمی و کیفی آنتی‌بادی‌های عفونت رمزگشایی می‌شوند، که این امکان را فراهم می‌آورد که آیا عفونت اولیه است یا خیر. و چند وقت پیش اتفاق افتاد

دو نوع آنتی بادی در خون یافت می شود:

1. ایمونوگلوبولین ها یا آنتی بادی های اولیه از نوع M. تشکیل آنها زمانی اتفاق می افتد که ویروس برای اولین بار وارد بدن شود یا به دلیل فعال شدن عفونتی که در حالت "خفته" است.
2. ایمونوگلوبولین ها یا آنتی بادی های ثانویه از نوع G. آنها مشخصه فرم مزمن آسیب شناسی هستند.

آزمایش خون عمومی نیز وجود سلول های تک هسته ای را در خون مشخص می کند. این یک فرم غیر معمول است که در 20-40٪ از لنفوسیت ها رخ می دهد. وجود آنها نشان دهنده مونونوکلئوز عفونی است. سلول های تک هسته ای ممکن است تا چندین سال پس از بهبودی در خون وجود داشته باشند.

روش PCR

DNA ویروس اپشتین بار با بررسی مایعات بیولوژیکی بدن: بزاق، مخاط نازوفارنکس و حفره دهان، مایع مغزی نخاعی، ترشحات پروستات یا ترشحات از اندام تناسلی با استفاده از روش PCR (واکنش زنجیره ای پلیمراز) شناسایی می شود.

PCR با حساسیت بالا منحصراً در طول دوره تولید مثل پاتوژن ویروسی مشخص می شود. با این حال، این روش در تشخیص عفونت های تبخال نوع 1، 2 و 3 موثر است. حساسیت برای تبخال شماره 4 کمتر و تنها 70 درصد است. در نتیجه از روش PCR برای بررسی ترشحات بزاق به عنوان آزمایشی استفاده می شود که وجود ویروس در بدن را تایید می کند.

ویژگی های درمان بیماری در کودکان

ویروس اپشتین بار یک بیماری جوان است و هنوز به طور کامل شناخته نشده است و روش های درمانی همچنان در حال بهبود هستند. در مورد کودکان، هر دارویی تنها پس از مطالعه دقیق و شناسایی تمام عوارض جانبی تجویز می شود.

در حال حاضر، داروهای ضد ویروسی که به طور موثر با این نوع آسیب شناسی مبارزه می کنند و برای هر رده سنی افراد مناسب هستند، در مرحله توسعه باقی مانده اند. ممکن است در شرایط استثنایی که زندگی نوزاد در خطر است، دوره‌ای از چنین داروهایی برای کودکان تجویز شود.

اولین کاری که والدین کودک آلوده به EBV باید انجام دهند این است که شرایط سالمی را برای بدن خود فراهم کنند تا کودک بتواند به تنهایی با عفونت کنار بیاید، زیرا او منابع و مکانیسم های محافظتی برای این کار را دارد. تو باید:

• پاکسازی بدن از سموم با استفاده از جاذب ها؛
• رژیم غذایی را متنوع کنید تا کودک تغذیه کافی دریافت کند.
• با نوشیدن ویتامین هایی که به عنوان آنتی اکسیدان ها، تعدیل کننده های ایمنی، سیتوکین ها و محرک های زیستی عمل می کنند، از سیستم ایمنی حمایت بیشتری کنید.
• استرس را از بین ببرید و میزان احساسات مثبت را افزایش دهید.

دومین چیزی که درمان به آن می انجامد، درمان علامتی است. در شکل حاد بیماری، باید با کاهش شدت علائم او، وضعیت کودک را کاهش دهید - در صورت افزایش دمای بدن، داروهای ضد تب را تجویز کنید یا در صورت مشکلات تنفسی، قطره هایی در بینی بریزید. اگر علائم گلودرد دارید، باید غرغره کنید و گلو را درمان کنید و اگر هپاتیت دارید، باید داروهایی مصرف کنید که از کبد حمایت کنند.

پیش آگهی بهبودی و عوارض احتمالی

به طور کلی، با مراقبت مناسب و به موقع، نوع حاد ویروس اپشتین بار پیش آگهی مطلوبی دارد. فرد بهبود می یابد و در برابر این نوع تبخال مصونیت مادام العمر ایجاد می کند (یا به یک ناقل بدون علامت تبدیل می شود). در غیر این صورت، همه چیز با شدت بیماری، مدت زمان آن، وجود عوارض و ایجاد تشکل های تومور تعیین می شود.

خطر اصلی این ویروس این است که از طریق سیستم گردش خون بدن انسان پخش می شود و در نتیجه پس از مدت زمان مشخصی می تواند بر مغز استخوان و هر اندام داخلی دیگر تأثیر بگذارد.

ویروس اپشتین بار می تواند باعث ایجاد چنین آسیب شناسی های جدی و خطرناکی شود:

• بیماری های انکولوژیک اندام های مختلف؛
• ذات الریه؛
• نقص ایمنی؛
• آسیب به سیستم عصبی که قابل درمان نیست؛
• نارسایی قلبی؛
• اوتیت؛
• پاراتونسیلیت؛
• نارسایی تنفسی، که منجر به تورم لوزه ها و بافت های نرم اوروفارنکس می شود.
• هپاتیت؛
• پارگی طحال؛
• کم خونی همولیتیک؛
• پورپورای ترومبوسیتوپنیک؛
• نارسایی کبد؛
• پانکراتیت؛
• میوکاردیت.

یکی دیگر از پیامدهای احتمالی عفونت با هرپس نوع 4، سندرم هموفاگوسیتیک است. این بیماری در اثر عفونت لنفوسیت های T ایجاد می شود که منجر به تخریب سلول های خونی، یعنی گلبول های قرمز، پلاکت ها و گلبول های سفید خون می شود. علائم شناخته شده شامل کم خونی، بثورات هموراژیک و مشکلات لخته شدن خون است که به نوبه خود می تواند کشنده باشد.

ویروس اپشتین بار نیز بر عملکرد کل سیستم ایمنی بدن تأثیر منفی می گذارد. در نتیجه ناتوانی بدن در تشخیص بافت های خود، آسیب شناسی های خود ایمنی مختلفی شروع به ایجاد می کنند، از جمله:

• گلومرولونفریت مزمن؛
• روماتیسم مفصلی؛
• هپاتیت خود ایمنی؛
• لوپوس اریتماتوی سیستمیک؛
• سندرم شوگرن.

از جمله بیماری های انکولوژیکی که می تواند توسط EBV ایجاد شود عبارتند از:

1. لنفوم بورکیت. تومورها غدد لنفاوی، فک بالا یا پایین، تخمدان ها، غدد فوق کلیوی و کلیه ها را تحت تاثیر قرار می دهند.
2. کارسینوم نازوفارنکس. محل تومور قسمت بالایی نازوفارنکس است.
3. لنفوگرانولوماتوز علائم اصلی بزرگ شدن غدد لنفاوی گروه های مختلف از جمله رترواسترنال و داخل شکمی، تب و کاهش وزن است.
4. بیماری لنفوپرولیفراتیو. این یک تکثیر بدخیم سلول های بافت لنفاوی است.

پیشگیری از EBV در کودک

در حال حاضر هیچ اقدام پیشگیرانه خاصی با هدف جلوگیری از ورود پاتوژن های ویروس اپشتین بار به بدن و تولید مثل آنها وجود ندارد. اول از همه، این مربوط به واکسیناسیون است. انجام نمی شود زیرا واکسن هنوز ساخته نشده است. عدم وجود آن به این دلیل است که پروتئین های ویروس در ترکیب آنها بسیار تغییر می کند - این تحت تأثیر مرحله توسعه آسیب شناسی و همچنین نوع سلول هایی است که باکتری های بیماری زا در آن تکثیر می شوند.

علیرغم این واقعیت که در اکثریت قریب به اتفاق موارد عفونت با این نوع ویروس، نتیجه درمان مناسب بهبودی است، آسیب شناسی به دلیل عوارض آن خطرناک است. با توجه به این موضوع، هنوز باید در مورد هر گونه اقدامات پیشگیرانه احتمالی فکر کرد. روش اصلی پیشگیری به تقویت کلی ایمنی می رسد، زیرا در نتیجه کاهش آن است که می تواند بیماری را فعال کند.

عملکرد طبیعی سیستم ایمنی در بزرگسالان یا کودکان را می توان با پیروی از یک سبک زندگی سالم به ساده ترین و مطمئن ترین راه حفظ کرد که شامل موارد زیر است:

1. تغذیه کامل. رژیم غذایی باید متنوع باشد و ویتامین ها و مواد معدنی مفید را در اختیار فرد قرار دهد.
2. سخت شدن. روش های سخت شدن معقول یک راه موثر برای تقویت سلامت و ایمنی است.
3. فعالیت بدنی. حرکت زندگی است و برای اینکه بدن به طور کامل عمل کند، باید به طور منظم با ورزش یا پیاده روی منظم در هوای تازه، حالت خوبی داشته باشد. مهم این است که همیشه در خانه پشت کامپیوتر یا جلوی تلویزیون ننشینید.
4. مصرف داروهای تعدیل کننده ایمنی با منشاء گیاهی. نمونه هایی از این داروها Immunal و Immunorm هستند. طبق دستورالعمل، آنها 20 قطره سه بار در روز مصرف می شوند. آنها واکنش های ایمنی را تحریک می کنند و بازسازی غشاهای مخاطی اندام ها و حفره های مختلف بدن انسان را فعال می کنند. می توانید به داروهای مردمی، یعنی داروهای گیاهی مراجعه کنید.

پیشگیری از ویروس اپشتین بار در دوران کودکی نه تنها شامل تقویت سیستم ایمنی بدن، بلکه به حداقل رساندن احتمال ابتلا از طریق تماس و تماس خانگی هنگام برقراری ارتباط با کودکان دیگر است. برای انجام این کار، لازم است از سنین پایین به کودک آموزش داده شود که قوانین بهداشت فردی را رعایت کند، از جمله شستن دست ها بعد از پیاده روی و قبل از غذا خوردن و سایر اقدامات بهداشتی.

علائم و نشانه های ویروس اپشتین بار در کودکان: اطلاعات کلی در مورد بیماری و انتخاب روش های درمانی

به دلیل ضعف ایمنی، کودکان بسیار بیشتر از بزرگسالان از بیماری های مختلف رنج می برند. یکی از عوامل ایجاد کننده بیماری ها ویروس اپشتین بار است که در بیشتر موارد باعث تحریک مونونوکلئوز می شود. عفونت خطر خاصی برای زندگی نوزاد ایجاد نمی کند.

این ویروس نسبتاً اخیراً کشف شده است و مورد مطالعه کمی قرار گرفته است، اما پزشکان چندین ویژگی از بیماری هایی را که توسط پاتوژن ایجاد می شوند، می دانند. والدین جوان باید علائم مشخصه آسیب شناسی را بدانند و در چنین شرایطی چه کاری باید انجام شود.

اطلاعات کلی

ویروس اپشتین بار در سال 1964 کشف شد. در نتیجه تحقیقات، ویروس به عنوان هرپرو ویروس طبقه بندی شد و در بین جمعیت جهان گسترده است. طبق آمار، حدود 50 درصد از ساکنان هجده ساله ناقل این ویروس هستند. وضعیت مشابهی در مورد کودکان بالای پنج سال وجود دارد. نوزادان زیر یک سال به ندرت همراه با شیر مادر بیمار می شوند، کودک آنتی بادی های مادر (ایمنی غیرفعال) را دریافت می کند که از بدن کودک در برابر عفونت محافظت می کند.

گروه خطر اصلی کودکان بزرگتر از یک سال هستند. آنها به طور فعال با کودکان دیگر ارتباط برقرار می کنند و به تدریج از شیردهی به تغذیه کامل تغییر می کنند. شایان ذکر است که در کودکان زیر سه سال، عفونت با این ویروس عملاً بدون علامت است و شبیه سرماخوردگی است.

در نتیجه عفونت، پاتوژن تشکیل ایمنی پایدار در کودک را تضمین می کند که خود ویروس از بین نمی رود، بدون ایجاد ناراحتی برای صاحبش به وجود خود ادامه می دهد. با این حال، این وضعیت برای همه انواع ویروس تبخال معمولی است.

ویروس Epstein-Barr در برابر محیط کاملاً مقاوم است، اما زمانی که در معرض دمای بالا، مواد ضدعفونی کننده یا خشک شدن قرار می گیرد، به سرعت می میرد. وقتی پاتوژن وارد بدن کودک می شود، در خون بیمار، سلول های مغزی و در صورت سرطان، در لنف رشد می کند. این ویروس تمایل ویژه ای به عفونت سلول های مورد علاقه خود (سیستم لنفاوی، سیستم ایمنی، دستگاه تنفسی فوقانی، دستگاه گوارش) دارد.

عامل بیماری زا می تواند یک واکنش آلرژیک ایجاد کند. باید توجه ویژه ای به ویژگی خاص ویروس - حضور مادام العمر در بدن - شود. عفونت سیستم ایمنی به سلول ها توانایی نامحدودی برای زندگی فعال و سنتز مداوم می دهد.

اگر کودکتان آفتاب سوخته است چه باید کرد؟ اطلاعات مفید را بخوانید.

قوانین مصرف قرص سوپراستین و میزان مصرف آن برای کودکان را از این مقاله بیابید.

راه های انتقال و عفونت

منبع ویروس یک فرد آلوده است. بیمار در آخرین روزهای دوره کمون برای دیگران خطرناک می شود. اگرچه پاتوژن در ابتدای بیماری به مقدار کم منتشر می شود، دوره سیر آن حتی شش ماه پس از بهبودی است. حدود 20 درصد از همه بیماران ناقل ویروس می شوند که برای دیگران خطرناک است.

راه های انتقال ویروس اپشتین بار:

• هوابرد مخاط و بزاق آزاد شده از نازوفارنکس برای دیگران خطر ایجاد می کند (از طریق سرفه، بوسیدن، صحبت کردن).
• تماس و خانواده بزاق آلوده می تواند روی اسباب بازی ها، حوله ها، لباس ها و وسایل خانه باقی بماند. یک ویروس ناپایدار برای مدت طولانی در محیط زنده نخواهد ماند.
• در هنگام انتقال خون، آماده سازی آن؛
• مطالعات اخیر ثابت کرده است که انتقال از مادر به جنین امکان پذیر است، در این صورت کودک مبتلا به عفونت ویروسی مادرزادی اپشتین بار تشخیص داده می شود.

علیرغم تنوع راه های انتقال پاتوژن، گروه زیادی از افراد در بین جمعیت وجود دارند که در برابر ویروس مصون هستند (حدود 50٪ از کودکان، 85٪ از بزرگسالان). اکثر افراد بدون ایجاد تصویر بالینی آلوده می شوند، اما آنتی بادی تولید می شود و سیستم ایمنی بدن در برابر عامل بیماری زا مقاوم می شود. به همین دلیل است که این بیماری کم مسری در نظر گرفته می شود، زیرا بسیاری از آنها قبلاً در برابر ویروس اپشتین بار مصونیت ایجاد کرده اند.

چرا این بیماری خطرناک است؟

اول از همه، ویروس خطرناک است زیرا تظاهرات مختلفی دارد. به همین دلیل، والدین، حتی پزشکان با تجربه، همیشه بلافاصله متوجه نمی شوند که با چه چیزی سر و کار دارند و آن را با سایر بیماری ها اشتباه می گیرند. تنها با انجام مطالعات لازم (آزمایش خون، تشخیص PCR، DNA، بیوشیمی، دستکاری های سرولوژیکی) مشخص می شود که نوزاد به ویروس هرپس 4 آلوده شده است.

این بیماری خطرناک است زیرا ویروس از طریق خون پخش می شود، در مغز استخوان تکثیر می شود و به مرور زمان می تواند هر عضوی از بدن کودک را تحت تاثیر قرار دهد. متخصصان اطفال چندین مورد از خطرناک ترین عواقب عفونت با عفونت ویروس اپشتین بار را شناسایی می کنند:

• بیماری های انکولوژیک اندام های مختلف؛
• ذات الریه؛
• نقص ایمنی؛
• آسیب جدی به سیستم عصبی که قابل درمان نیست؛
• نارسایی قلبی؛
• بزرگ شدن تدریجی طحال، پارگی بیشتر آن.

علائم و نشانه های مشخصه

کودکان با ایمنی قوی عفونت را به شکل سرماخوردگی خفیف تجربه می کنند یا کاملاً بدون علامت هستند. تصویر بالینی یک کودک با سیستم ایمنی ضعیف به طور قابل توجهی با یک کودک با دفاع قوی بدن متفاوت است. دوره کمون حدود دو ماه است، پس از این دوره تصویر بالینی زیر مشاهده می شود:

• تورم غدد لنفاوی (در گردن)، ناراحتی هنگام لمس احساس می شود.
• با افزایش دمای بدن، مدت زمان زیادی باقی می ماند. داروهای تب بر اثر کمی دارند یا هیچ اثری ندارند.
• کودک دائماً از سردرد، خستگی مزمن و ضعف ناراحت است.
• درد موج مانند در گلو مشاهده می شود، حملات احساس می شود.
• بدن نوزاد با بثورات قرمز با علت ناشناخته پوشیده می شود.
• کبد و طحال به طور قابل توجهی بزرگ می شوند.
• مشکلات گوارشی (اسهال، یبوست، درد شکم) وجود دارد.
• کودک اشتها را از دست می دهد، وزن به طور غیرقابل کنترلی کاهش می یابد.
• بثورات تبخال در حفره دهان وجود دارد.
• در پس زمینه لرز، درد و ناراحتی عضلانی در سراسر بدن ظاهر می شود.
• خواب مختل شده است، اضطراب کودک افزایش یافته است.

با گذشت زمان و بدون درمان مناسب، هر یک از علائم باعث بروز بیماری های مختلف (پنومونی، لوزه، مونونوکلئوز عفونی، لنفوم، مولتیپل اسکلروزیس، هپاتیت و غیره) می شود. پزشکان اغلب این بیماری را با آسیب شناسی های دیگر اشتباه می گیرند، دوره پیچیده تر می شود و کودک بدتر می شود. اگر مشکل به موقع شناسایی نشود، یک نتیجه به شدت منفی ممکن است.

تشخیص

برای افتراق مونونوکلئوز از سایر آسیب شناسی ها، تعدادی از مطالعات بالینی انجام می شود:

• تشخیص سرولوژیکی، که در آن تیتر آنتی بادی تعیین می شود، به ویژه با تصویر مشخصه مونونوکلئوز عفونی.
• شناسایی تیترهای خاصی از آنتی بادی های پاتوژن. این روش برای کودکانی که هنوز آنتی بادی های هتروفیلیک ندارند، مناسب است.
• روش فرهنگی؛
• تجزیه و تحلیل عمومی خون؛
• واکنش زنجیره ای پلیمراز

روش های فوق به یافتن ذرات ویروسی یا DNA آن در بافت های فردی، خون کمک می کند. فقط یک متخصص واجد شرایط می تواند طیف مورد نیاز از مطالعات را تجویز کند.

گزیده ای از روش های درمانی

تا به امروز، هیچ درمان خاصی برای ویروس اپشتین بار وجود ندارد. ایمنی قوی با پاتوژن مقابله می کند، این بیماری بدون علامت است، بدون عواقب. شکل حاد پیچیده بیماری نیاز به درمان پیچیده و بستری شدن در بیمارستان یک بیمار کوچک دارد. برای درمان پاتولوژی از داروهای زیر استفاده می شود:

• زوویراکس، آسیکلوویر. کودکان زیر دو سال 200 میلی گرم، کودکان دو تا شش ساله - 400 میلی گرم، بالای شش سال - 800 میلی گرم چهار بار در روز تجویز می شوند. مدت درمان بیش از 10 روز نیست، دوره فردی توسط پزشک تعیین می شود.
• Viferon به شکل شیاف رکتوم (برای کودکان زیر 7 سال)، قرص (برای کودکان بالای هفت سال) استفاده می شود.
• استفاده از القا کننده های اینترفرون (سیکلوفرون، آربیدول)؛
• ایمونوگلوبولین انسانی به طور فعال استفاده می شود. داروهای این گروه مقاومت بدن را در برابر ویروس افزایش می دهند، سموم را دفع می کنند و اثر ضد باکتریایی دارند.
• علاوه بر این، برای نوزاد مولتی ویتامین تجویز می شود.

تاکتیک های درمانی به پیچیدگی موقعیت و وضعیت کودک بستگی دارد. در طول دوره افزایش دما، اقدامات زیر توصیه می شود:

• مایعات فراوان بنوشید (آب های معدنی، آب میوه های طبیعی، نوشیدنی های میوه، کمپوت میوه های تازه).
• استراحت در رختخواب؛
• قطره بینی با اثر منقبض کننده عروق (نفتیزین، سانورین، سوفرادکس)؛
• غرغره کردن، دهانشویه با عوامل ضد عفونی کننده: جوشانده بابونه، گل همیشه بهار، فوراسیلین، یدینول.
• مصرف داروهای ضد تب (پاراستامول، نوروفن، پانادول)؛
• در صورت لزوم، به کودک آنتی هیستامین داده می شود.

بستری شدن یک بیمار کوچک فقط در موارد جداگانه با تب شدید یا درجه حرارت بالا ضروری است. در صورت لزوم، داروهایی برای حمایت از عملکرد طبیعی کبد تجویز می شود.

با افزایش وزن طبیعی نوزادان در ماه های اول زندگی آشنا شوید.

کودک برای مهدکودک چه نیازی دارد؟ لیست اسناد و لوازم جانبی در این صفحه.

اقدامات پیشگیرانه

با تقویت سیستم ایمنی از سنین پایین می توانید از عفونت جلوگیری کنید یا از کودک خود در برابر دوره حاد بیماری محافظت کنید:

• کودک خود را به بودن در آب و انجام مراحل آب عادت دهید.
• رژیم غذایی خود را متعادل کنید (غذاهای تند و شور را حذف کنید، مصرف شیرینی ها را محدود کنید).
• اجتناب از استرس؛
• از کودکی کودک خود را به فعالیت بدنی منظم عادت دهید.

ویروس اپشتین بار در کودکان: علائم و پیامدها

شایع ترین ویروس در بین مردم ویروس اپشتین بار یا به اختصار EBV است. این عفونت ویروسی تبخال می تواند کودکان خردسال، از یک سالگی، دانش آموزان مدرسه، نوجوانان و بزرگسالان را تحت تاثیر قرار دهد. اگر نوزاد پس از یک سال با آن مواجه شود، علائم بیماری خفیف است، بسیار شبیه به آنفولانزای خفیف است. اگر عفونت پس از 2-3 سالگی در پس زمینه کاهش ایمنی رخ دهد، کودک یک تصویر بالینی غنی ایجاد می کند. ویروس اپشتین بار در کودکان نوجوان به شکل مونونوکلئوز عفونی بروز می کند. بیش از 90 درصد از مردم کره زمین به این گروه از ویروس هرپس آلوده هستند و ناقل این بیماری هستند. خطر ابتلا به این ویروس در کودکان با اختلالات مغز، سیستم لنفاوی، کبد و طحال آشکار می شود. بیایید علل اصلی، علائم و پیامدهای توسعه ویروس اپشتین بار را در نظر بگیریم.

مقدمه ای بر ویروس اپشتین بار

این ویروس برای اولین بار توسط مایکل آنتونی اپستین در سال 1964 و از طریق همکاری با دانشجوی فارغ التحصیل Yvonne M. Barr شناسایی شد. کشف این ویروس پس از بررسی نمونه هایی از تومورهای لنفوم بورکیت اتفاق افتاد. نمونه ها توسط جراح دنیس پارسون ارائه شد. او توسعه لنفوم را در کودکان زیر 7 سال ساکن آفریقا مطالعه کرد.

ویروس اپشتین بار در کودکان از طریق قطرات هوا، بزاق، محصولات بهداشتی شخصی، ظروف، انتقال خون یا پیوند منتقل می شود. پس از عفونت و بهبودی، معمولاً فرد نسبت به این گروه از ویروس ها مصونیت پایداری پیدا می کند.

اگرچه نه یک کودک و نه یک بزرگسال نمی توانند به طور کامل از وجود ویروس در بدن خلاص شوند. ویروس اپشتین بار در کودکان و بزرگسالان پس از درمان موفقیت آمیز به حالت خفته باقی می ماند.

علائم توسعه ویروس

اولین اندام هایی که توسط ویروس آلوده می شوند غدد بزاقی، غدد لنفاوی و لوزه ها هستند. در سالهای اول زندگی کودک پس از ابتلا به ویروس، تصویر بالینی به هیچ وجه خود را نشان نمی دهد یا علائم خفیفی که اغلب شبیه سرماخوردگی است قابل توجه است. بنابراین، متخصصان اطفال به جای ویروس، سرماخوردگی را درمان می کنند. اگر عفونت پس از 2 سال وارد بدن کودک شود، ممکن است افزایش غدد لنفاوی، غدد بزاقی و آدنوئیدها مشاهده شود. علاوه بر این، درجه حرارت تا چند درجه افزایش می یابد، کودک احساس ضعف می کند، نمی خواهد بخوابد یا غذا بخورد، درد مکرر شکم ظاهر می شود، نازوفارنکس متورم می شود و ممکن است ترشحات بینی ظاهر شود.

عواقب احتمالی و تشخیص ویروس اپشتین بار

اگر عفونت در بدن کودک حاد و سریع باشد، به احتمال زیاد در عملکرد کلیه ها، کبد، طحال و سیستم ایمنی اختلال ایجاد می شود. فرآیندهای انکولوژیک نیز می توانند در غدد لنفاوی یا سایر اندام ها ایجاد شوند: سرطان معده، نازوفارنکس، کولون یا روده کوچک، و مخاط دهان. علاوه بر این، رشد EBV در کودکان می تواند نه تنها باعث بزرگ شدن غدد لنفاوی، ایجاد لنفادنوپاتی یا لنفادنیت، بلکه همچنین التهاب لوزه های مداوم شود.

اگر ویروس اپشتین بار در کودکان به شکل مونونوکلئوز عفونی رخ دهد، علائم مشخصه ممکن است عبارتند از: استفراغ، درد در ناحیه شکم، مدفوع نادر، ذات الریه، بزرگ شدن غدد لنفاوی، ضعف و سردرد.

کودکی که مونونوکلئوز داشته است ممکن است غدد لنفاوی بزرگ شده و مشکلات کبد، کلیه و طحال را برای یک سال و نیم تجربه کند و ممکن است التهاب لوزه و فارنژیت رخ دهد.

فرستادن کودک برای واکسیناسیون در صورت آلوده شدن به ویروس بسیار خطرناک است - غیرقابل پیش بینی بودن واکنش زندگی کودک را در معرض خطر قرار می دهد.

توجه! اگر کودکی هر یک از علائم و تظاهرات فوق را داشت، خواهشمندیم از کودک برای وجود ویروس اپشتین بار آزمایش شود!

نحوه تشخیص ویروس

برای شناسایی عفونت کودک به ویروس، اهدای خون و بزاق برای آزمایش های آزمایشگاهی ضروری است: آزمایش خون عمومی، آزمایش خون بیوشیمیایی، ایمونوگرام، روش های سرولوژیکی.

درمان ویروس اپشتین بار

در حال حاضر هیچ روش موثری برای درمان کودکان بیمار آلوده به ویروس اپشتین بار وجود ندارد. پزشکان فقط می توانند تظاهرات بالینی را از بین ببرند و عفونت فعال را به مرحله نهفته منتقل کنند که برای سلامتی کودک مضر نیست.

مونونوکلئوز عفونی و اندام های تحت تاثیر ویروس در بدن کودک در بیمارستان درمان می شوند. به‌علاوه، اگر هنوز احتمال تأثیر ویروس بر مغز و اندام‌های حیاتی وجود دارد، پزشکان آنتی‌بیوتیک‌ها، آنتی هیستامین‌ها و داروها را برای تسکین علائم حاد تجویز می‌کنند: تسکین تورم در بینی، جریان طبیعی لنف.

در صورت بزرگ شدن جزئی غدد لنفاوی و تورم خفیف در نازوفارنکس، درمان می تواند توسط متخصص اطفال انجام شود. در سایر موارد، مشاهده و درمان توسط متخصص بیماری های عفونی انجام می شود.

علائم ویروس اپشتین بار در کودک و آیا درمان های موثر وجود دارد؟

ویروس اپشتین بار

اگر به همه اینها پتانسیل شگفت انگیز آن برای تقلید از علائم بیماری های دیگر و پنهان بودن عمومی وجود آن در بدن را اضافه کنیم، می توان گفت که این بیماری زا در واقع یکی از خطرناک ترین های جهان است.

• فوق العاده رایج است. گسترده تر از سیتومگالوویروس "برادر" خود. در میان جمعیت بزرگسال کره زمین، تا 98 درصد از بزرگسالان و حداقل 50 درصد از کودکان زیر پنج سال ناقل آن هستند.
• او خوب دفاع می کند. این ویروس دارای ساختارهای مربوط به گیرنده های روی لنفوسیت ها است، بنابراین توسط سیستم ایمنی تشخیص داده نمی شود. در عوض، می تواند حتی به این سلول های ایمنی نفوذ کند و در آنها تکثیر شود، که به آن اجازه می دهد تا دفاع ایمنی ارگانیسم مورد حمله را با موفقیت سرکوب کند.

ویروس اپشتین بار در کودکان: نحوه تشخیص

این سؤال که چگونه چنین پاتوژن مخفی خود را نشان می دهد یک موضوع بزرگ جداگانه است، زیرا حتی برجسته ترین علائم آن به ندرت برای ما نگران کننده به نظر می رسد. عجیب است که مجموعه علائم ویروس اپشتین بار در کودک بیشتر به سن او بستگی دارد. بنابراین، هر چه او کوچکتر باشد، مرحله حاد آسان تر خواهد بود، و بالعکس: در کودکان بالای سه سال، EBV بسیار بیشتر از کودکان یک ساله یا نوزادان تازه متولد شده است.

علائم عفونت با هرپس نوع 4

در اکثریت قریب به اتفاق موارد، EBV (ویروس اپشتین بار) در کودکان اصلاً خود را نشان نمی دهد یا مثلاً به دلیل سرماخوردگی به عنوان یک بیماری خفیف ظاهر می شود. در این مورد، آنها ممکن است تجربه کنند:

• دمای متوسط ​​(در محدوده 37-37.5 درجه سانتیگراد)؛
• گلو درد؛
• گرفتگی صدا؛
• سرفه؛
• گاهی اوقات - تورم غدد لنفاوی دهانه رحم.

عوارض عفونت

عواقب عفونت با آن می تواند بسیار متفاوت باشد، اما شایع ترین آنها در زیر است.

مونونوکلئوز به عنوان شکل حاد اصلی عفونت عمل می کند (یعنی علاوه بر شرایط بسیار شبیه به سرماخوردگی). این خود را در دو گروه از علائم نشان می دهد، یکی از آنها برای همه آشنا است، اما دومی کاملا معمولی نیست. اولین گروه از علائم مونونوکلئوز با موارد زیر مشخص می شود:

• از دست دادن قدرت؛
• برونشیت؛
• سردرد؛
• درد در مفاصل و عضلات؛
• دمای حدود 37 درجه سانتیگراد؛
• گلو درد؛
• ظهور یک زخم تبخال در جایی در ناحیه لب.

جای تعجب نیست که اولین قسمت از علائم مونونوکلئوز هیچ شکی را در کودکان یا والدین آنها ایجاد نمی کند، زیرا نمی توان آن را از سرماخوردگی تشخیص داد. اما این دقیقاً تا زمانی است که او در درمان (از جمله آنتی بیوتیک ها و داروهای مردمی) که برای عفونت های حاد تنفسی غیر معمول است، تداوم نشان دهد و گروه دوم علائم ظاهر شود. شامل موارد زیر می باشد.

• التهاب غدد لنفاوی. در ابتدا محدود است، اما می تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود. بدون درمان تخصصی، چنین ضایعه ای به خودی خود از بین نمی رود. در چند ماه آینده بیشتر پخش می شود و یک "توپ" زیر پوست را به دنباله ای از چندین "توپ" تبدیل می کند که با نخ های نازک به هم متصل شده اند.
• افزایش اندازه طحال و کبد. به عنوان یک قاعده، این به طور همزمان اتفاق می افتد، اما سناریوها نیز زمانی امکان پذیر است که تنها یکی از این اندام ها "ورم کند".

تومورهای بدخیم

یکی از خطرناک ترین بیماری هایی که مونونوکلئوز (با آسیب به غدد لنفاوی) یا خود عفونت ویروس اپشتین بار می تواند به آن تبدیل شود، لنفوم بورکیت است. یکی دیگر از عوارض جدی لنفوگرانولوماتوز است.

لنفوم براکت

لنفوم بورکیت نوعی لنفوم غیر هوچکین (غیر حاوی سلول های خاص) است - یعنی تومور بدخیم سیستم لنفاوی. لنفوم ها به طور کلی با گسترش سریع و مقاومت در برابر هر درمانی مشخص می شوند، زیرا سلول های سرطانی توسط لنف در سراسر بدن حمل می شوند (این تومور محلی نیست که بتوان آن را برداشت). در مورد لنفوم بورکیت، لنفوسیت های B دچار انحطاط می شوند - یکی از انواع بدن های لنفاوی ایمنی که با موفقیت توسط ویروس اپشتین بار مورد حمله قرار می گیرند.

لنفوگرانولوماتوز

بر خلاف لنفوم بورکیت، لنفوگرانولوماتوز یک لنفوم هوچکین است. تفاوت بین این دو نوع لنفوم برای پزشکان بسیار بیشتر از ما است و در این است که آیا غدد لنفاوی آسیب‌دیده حاوی سلول‌های غول‌پیکری هستند که شبیه هیچ چیز دیگری نیستند. اما آنچه برای ما بسیار مهم است این است که این نیز سرطان سیستم لنفاوی است و حذف آن به عنوان یک تومور موضعی - به دلیل محلی سازی نامشخص - غیرممکن است.

با این حال، سیر لنفوگرانولوماتوز با چنین بدخیمی مشخص نمی شود. و انکولوژی مدرن قبلاً در اکثریت قریب به اتفاق موارد موفق به بهبودی پنج ساله شده است. علاوه بر دو نوع لنفوم، رابطه ای بین ویروس اپشتین بار و سرطان نازوفارنکس ایجاد شده است.

راه های عفونت

EBV برای زنده ماندن در محیط ضعیف سازگار است - در سلول های ایمنی، عصبی و سایر سلول ها بسیار راحت تر زندگی می کند. بنابراین کودکان نیز مانند بزرگسالان به روش زیر به آن مبتلا می شوند.

• در صورت تماس این به تماس فیزیکی مستقیم با پوشنده اشاره دارد. به عنوان مثال، در زندگی روزمره، هنگام استفاده از وسایل معمولی خانه. در بزرگسالان، انتقال اغلب از طریق رابطه جنسی اتفاق می افتد.
• از طریق خون به عنوان مثال، از طریق یک سیستم گردش خون مشترک با بدن مادر در طول رشد داخل رحمی، به خصوص اگر مادر در دوران بارداری مبتلا شده باشد. اما عفونت می تواند از طریق انتقال خون نیز رخ دهد.
• توسط قطرات معلق در هوا مخصوصاً هنگام بوسیدن (از جمله روی گونه) در دوره بروز بثورات تبخال نوع 4 روی لب ها. هنگام سرفه کردن در نزدیکی کودک در یک دوره حاد بیماری.

تشخیص و درمان EBV

برای تشخیص این بیماری از آزمایش خون برای ویروس هرپس نوع 4 استفاده می شود. به‌طور دقیق‌تر، هنگام آزمایش خون برای ویروس اپشتین بار در کودکان، تکنسین آزمایشگاه به دنبال آنتی‌بادی‌هایی علیه آنتی‌ژن به اصطلاح «کپسید» ویروس در اسمیر گرفته‌شده می‌گردد.

پاتوژن دقیقا چگونه تشخیص داده می شود؟

به طور کلی، جذب بیشتر و بیشتر سلول های جدید توسط پاتوژن منجر به ظهور سه نوع آنتی ژن در آنها می شود:

و تنها پس از آن پروتئین های ایمنی در برابر این آنتی ژن ها در خون تشکیل می شود. و آنتی ژن کپسید بسیار ارزشمند است زیرا هم آن و هم آنتی بادی های آن ابتدا ظاهر می شوند - گاهی اوقات حتی قبل از شروع اولین علائم بیماری. ما در مورد آنتی بادی های کلاس IgM صحبت می کنیم. نتیجه مثبت نشان می دهد که بیش از یک ماه از ابتلای کودک نگذشته است.

رفتار

متأسفانه، تمام درمان های ویروس اپشتین بار در کودکان به مصرف داروهای ضد ویروسی خلاصه می شود - به ویژه داروهایی که نه تنها در برابر ویروس هرپس نوع 4، بلکه در برابر "برادران" آن نیز موثر بوده اند.

• "اسیکلوویر". نتایج خوبی در درمان هرپس زوستر می دهد.
• "گانسیکلوویر." عمدتاً به دلیل توانایی آن در سرکوب فعالیت سیتومگالوویروس - "بستگان" بسیار نزدیک ویروس اپشتین بار.
• آلفا اینترفرون نوترکیب اینترفرون ها پروتئین های دفاعی سلولی جهانی هستند، بنابراین تعداد آنها در پاسخ به هر گونه عفونت افزایش می یابد. تنها مشکل این است که آماده سازی موثر اینترفرون فقط به شکل آمپول برای تزریق داخل وریدی تولید می شود.
• ایمونوگلوبولین ایمونوگلوبولین ها، بر خلاف اینترفرون ها، به عنوان بخشی از سیستم ایمنی بدن نه سلول ها، بلکه از خون عمل می کنند. بنابراین، آماده سازی این دو پروتئین اغلب به طور همزمان استفاده می شود.

آیا پیشگیری امکان پذیر است؟

واکسن‌هایی علیه ویروس اپشتین بار هنوز ساخته نشده‌اند، زیرا ترکیب پروتئین‌های آن بسیار متغیر است و نه تنها به مرحله رشد آن، بلکه به نوع سلول‌هایی که در آن تکثیر می‌شود نیز بستگی دارد. بنابراین، در غیاب کامل درمان و پیشگیری موثر از پزشکی رسمی، ما در انتخاب تاکتیک‌هایی برای محافظت از خود در برابر ویروس کاملاً آزاد هستیم.

تنها چیزی که باید درک کنیم این است که درمان ویروس اپشتین بار در کودکان در خانه و با استفاده از روش‌های سنتی به احتمال 100٪ به اندازه بیمارستان "موثر" است. دنیا به تازگی از وجود این پاتوژن مطلع شده است. و حتی "مردم" نتوانستند روشی برای درمان چیزی ایجاد کنند که کسی به آن مشکوک نیست. همین امر در مورد درمان او با هومیوپاتی نیز صدق می کند. بنابراین، در حال حاضر تنها راه درمان و پیشگیری از عوارض آن، شاید کار سیستماتیک برای تقویت ایمنی کودک باشد. اما اگر مطمئن باشیم که می توان آن را با کمک گیاهان دارویی یا «حافظه» آب تقویت کرد، می توان آنها را نیز در برنامه درمانی قرار داد.

ویروس اپشتین بار (EBV): علائم، درمان، چه بیماری هایی ایجاد می کند

با توجه به نرخ بالای آلودگی جمعیت بزرگسال به ویروس اپشتین بار (تا 90٪ افراد)، یک نگرش غیرمنصفانه بی‌اهمیت نسبت به این پاتوژن وجود دارد. اخیراً تعدادی از مطالعات انجام شده است که در نتیجه آن مشخص شده است که این ویروس نه تنها در بروز مونونوکلئوز عفونی نقش دارد، بلکه در گروه ویروس های انکوژنیک نیز قرار دارد. می تواند باعث ایجاد برخی از تومورهای نازوفارنکس و همچنین لنفوم با درجه بالا شود.

ویروس اپشتین بار (EBV) یکی از اعضای ویروس هرپس است. در سال 1964، دانشمندان کانادایی این پاتوژن را کشف کردند که به نام آنها نامگذاری شد. این ویروس با توجه به ساختار خود حاوی یک مولکول DNA است که شکل کروی دارد. این ویروس در ابتدا در سلول های لنفوم کشف شد. پس از بررسی بیشتر این میکروارگانیسم، مشخص شد که می تواند باعث بیماری های زیادی شود که تصویر بالینی آنها "ماسک های" متفاوتی دارد.

بیماری هایی که می تواند توسط ویروس اپشتین بار ایجاد شود:

• مونونوکلئوز عفونی
• آسیب به دستگاه تنفسی (عفونت تنفسی).
• کارسینوم نازوفارنکس (بیماری بدخیم نازوفارنکس).
• لنفوم بورکیت.
• سندرم خستگی مزمن.

عفونت ویروسی چگونه گسترش می یابد؟

EBV به روش های زیر منتقل می شود:

1. هوابرد (شایع ترین است).
2. تماس (ویروس از طریق بزاق منتقل می شود، عفونت از طریق بوسیدن، انتقال اسباب بازی از کودکان، استفاده از همان ظروف، حوله امکان پذیر است).
3. دستگاه تناسلی (پاتوژن در غشای مخاطی اندام های تناسلی یافت می شود).
4. عفونت کودک در هنگام زایمان هنگام عبور از کانال زایمان.
5. انتقال ویروس از طریق خون (از طریق انتقال اجزای خون).
6. نفوذ ویروس از طریق جفت داخل رحمی.

EBV یا ویروس هرپس انسانی نوع 4

مهم! حساسیت انسان به EBV بسیار زیاد است. در سن 40 سالگی، تقریباً همه افراد به این پاتوژن آلوده می شوند. اما این بدان معنا نیست که فرد به بیماری خاصی مبتلا می شود. احتمال یک آسیب شناسی خاص ناشی از این ویروس تا حد زیادی به سیستم ایمنی بدن ما بستگی دارد. اما میزان بار ویروسی در هنگام گسترش عفونت نیز بسیار مهم است. این بدان معناست که انتقال ذرات ویروسی از فردی که از مرحله حاد بیماری رنج می‌برد، صدها برابر بیشتر از یک ناقل ویروس است که هیچ علامتی ندارد.

همچنین جالب است که فردی که عفونت حاد EBV داشته است، حتی پس از بهبودی کامل بالینی و عدم وجود علائم بیماری، به مدت 2 تا 18 ماه به دفع پاتوژن ادامه می‌دهد.

مونونوکلئوز عفونی

مونونوکلئوز عفونی یک بیماری عفونی است که با انتشار و تکثیر ویروس در بافت لنفاوی انسان مشخص می شود.

این بیماری اغلب کودکان را در دوران نوجوانی درگیر می کند، اما می تواند در بزرگسالان نیز رخ دهد. این آسیب شناسی با فصلی بودن با اوج پاییز و بهار مشخص بسیار مشخص می شود.

• یک دوره کمون معمولی 15 روز طول می کشد. در این مدت هیچ علامتی از بیماری مشاهده نمی شود. موارد نادری ثبت شده است که دوره کمون حدود 2 ماه طول کشیده است.
• تب 93 درصد بیماران را نگران می کند. در اکثریت قریب به اتفاق بیماران، دما به 39-40 درجه سانتیگراد می رسد. تب در کودکان شدیدتر از بزرگسالان است.
• اغلب، اولین علامت گلودرد است، زیرا لوزه های اوروفارنکس اولین "دروازه ورود" هنگام ورود ویروس به بدن هستند. اندازه لوزه ها به شدت افزایش می یابد، قرمز و متورم می شوند. اغلب یک پوشش زرد رنگ به شکل "جزایر و راه راه" روی سطح آنها ظاهر می شود. این علامت تقریباً در تمام بیماران مبتلا به مونونوکلئوز (99.5٪) رخ می دهد.
• گلودرد (فارنژیت). غشای مخاطی اوروفارنکس متورم می شود. بیمار هنگام بلع از گلودرد شکایت دارد.
• مشکل در تنفس بینی برای کودکان بیشتر است، زیرا لوزه های بزرگ در نازوفارنکس تنفس را دشوار می کند. در نتیجه، کودکان اغلب شروع به تنفس از طریق دهان می کنند.
• آسیب تقریباً به تمام غدد لنفاوی (پشت گوش، فک پایین، حلق، فوق ترقوه، ساب ترقوه، زیر بغل، اینگوینال). هنگام لمس گره ها، افزایش اندازه آنها و همچنین ظاهر درد شدید مشاهده می شود.
• بزرگ شدن کبد و طحال در 98 درصد بیماران تا پایان هفته اول بیماری رخ می دهد. در لمس، لبه کبد متراکم و دردناک می شود. گاهی اوقات بیمار می تواند زردی پوست و صلبیه چشم را ببیند. بزرگ شدن طحال تا حدودی سریعتر از کبد اتفاق می افتد. بنابراین، تا روز چهارم بیماری، طحال بزرگ شده را می توان به طور قابل اعتماد لمس کرد.
• افزایش ضربان قلب.
• به ندرت علائم ظاهر می شوند: تورم صورت، آبریزش بینی، اسهال.

بسیار نادر است (در 0.1٪ موارد) که بیماران دچار پارگی طحال در نتیجه بزرگ شدن قابل توجه این اندام شوند. کپسول طحال نمی تواند کشش و پارگی را تحمل کند. تصویر بالینی خونریزی داخل شکمی ایجاد می شود (افت شدید فشار، تاکی کاردی، غش، درد شدید شکم، پدیده های صفاقی مثبت، کشش عضلات دیواره شکم در سمت چپ در هیپوکندری). در چنین شرایطی جراحی اورژانسی برای توقف خونریزی ضروری است.

علاوه بر شکل معمول بیماری با تصویر بالینی واضح، مونونوکلئوز عفونی می تواند به طور غیر معمول رخ دهد:

1. فرم پاک شده با وجود علائم، اما علائم خفیف مشخص می شود. بیمار عملاً هیچ شکایتی ندارد همچنین، فرم پاک شده می تواند خود را به عنوان یک بیماری حاد تنفسی نشان دهد.
2. فرم بدون علامت کاملاً بدون هیچ نشانه ای از بیماری رخ می دهد. در این حالت فرد تنها ناقل ویروس است.
3. شکل احشایی با آسیب شدید به اندام های داخلی (کلیه ها، غدد فوق کلیوی، کبد، قلب و غیره) مشخص می شود.

تشخیص مونونوکلئوز

این بیماری با موارد زیر مشخص می شود:

1. ظهور تغییرات التهابی در خون (افزایش متوسط ​​لکوسیت ها، افزایش سرعت رسوب گلبول های قرمز (ESR)، کاهش قطعه بندی شده و افزایش نوتروفیل های نواری).
2. مشخصه ترین آنها ظهور سلول های اختصاصی این بیماری در خون است - سلول های تک هسته ای پلاسما گسترده. آنها در 100٪ بیماران وجود دارند و از نظر اندازه بزرگ و همچنین یک "کمربند" روشن در اطراف هسته سلول تاریک با سایر سلول ها متفاوت هستند.
3. کاهش تعداد پلاکت. این فرآیند با تولید آنتی بادی های ضد پلاکتی در بدن و همچنین تخریب اضافی پلاکت ها در طحال بزرگ شده همراه است.

چه بیماری هایی نیاز به تشخیص افتراقی دارند؟

علائم بالینی برخی بیماری ها (به ویژه دیفتری و لوزه لاکونار) بسیار شبیه مونونوکلئوز عفونی است. برای تشخیص آنها و تشخیص صحیح، باید برخی از ویژگی های این بیماری ها را بشناسید.

درمان مونونوکلئوز عفونی

در اشکال خفیف بیماری، درمان منحصراً علامتی است، یعنی فقط با هدف از بین بردن و کاهش علائم اصلی بیماری انجام می شود. با این حال، در اشکال شدید، رژیم درمانی متفاوت است. با توجه به ماهیت ویروسی عفونت، درمان اصلی با هدف کاهش فعالیت ویروس است.

• داروهای ضد ویروسی امروزه تعداد زیادی دارو با فعالیت ضد ویروسی در بازار دارویی وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از آنها در برابر ویروس اپشتین بار فعال هستند. به عنوان مثال، با وجود این واقعیت که EBV متعلق به خانواده ویروس های هرپس است، داروی Acyclovir (Zovirax) عملاً هیچ تأثیری بر روی آن ندارد. داروی "ایزوپرینوزین" ("اینوزین پرانوبکس") که ایمنی فرد را تحریک می کند، اثربخشی خوبی در برابر عفونت های مرتبط با EBV نشان داده است. مهم است که این دارو در کودکان بالای 3 سال قابل استفاده باشد. علاوه بر این، دارو به خوبی تحمل می شود و عملاً هیچ واکنش نامطلوبی ایجاد نمی کند. استفاده ترکیبی ایزوپرینوزین با آلفا اینترفرون های نوترکیب نتایج مناسبی را نشان داده است. این داروها عبارتند از: "Roferon-A"، "Intron-A"، "Viferon"
• درمان موضعی به صورت غرغره با محلول های ضد عفونی کننده (برای گلودرد شدید می توان محلول 2 درصد لیدوکائین را که اثر بی حس کننده موضعی دارد به محلول اضافه کرد).
• محافظ های کبدی ("Essentiale") برای ظاهر سندرم ایکتریک.
• با توجه به تب طولانی، تجویز داروهای تب بر موجه است. برای کودکان، قطره نوروفن و همچنین شیاف رکتوم Tsefekon موثر است. برای بیماران بالغ با تب بالا و ناتوان کننده طولانی مدت، استفاده از داروی "پرفالگان" که به صورت داخل وریدی تجویز می شود، موثر است.
• در حالت های نقص ایمنی، استفاده از داروی "Polyoxidonium" و همچنین ویتامین های B موجه است.
• در موارد نادر، مونونوکلئوز عفونی با تشدید عفونت قارچی (به ویژه در افراد مبتلا به نقص ایمنی) رخ می دهد. در چنین مواردی، لازم است داروهای ضد قارچی را به رژیم درمانی اضافه کنید (فلوکونازول، نیستاتین). اگر عفونت قارچی به این داروها مقاوم باشد می توانید از داروی Cancidas استفاده کنید.
• تجویز آنتی بیوتیک برای مونونوکلئوز همیشه موجه نیست. بسیاری از پزشکان تمایل دارند بر این باورند که تجویز این گروه از داروها تنها در مواردی مجاز است که عفونت باکتریایی رخ دهد، یا اگر بیماری در ابتدا ناشی از یک عفونت مختلط (چند پاتوژن به طور همزمان) باشد. رایج ترین آنتی بیوتیک های مورد استفاده در این شرایط: سفالوسپورین ها (سفوتاکسیم)، ماکرولیدها (ماکروپن).

مهم! تجویز آنتی بیوتیک های پنی سیلین برای مونونوکلئوز عفونی به دلیل خطر ایجاد واکنش آلرژیک منع مصرف دارد.

کلید موفقیت در درمان عفونت های ناشی از ویروس اپشتین بار، تجویز پیچیده داروهایی است که اثر یکدیگر را افزایش می دهند.

نتیجه بیماری و پیش آگهی

در بیشتر موارد مونونوکلئوز عفونی بدون عارضه رخ می دهد. پس از 4 هفته، به عنوان یک قاعده، علائم بیماری ناپدید می شوند. اما نمی توان در مورد بهبودی کامل صحبت کرد، زیرا ویروس اپشتین بار همچنان در بدن در بافت لنفاوی باقی می ماند. با این حال، تولید مثل آن (تکثیر ویروس) متوقف می شود. به همین دلیل است که آنتی بادی ها در بدن افرادی که از مونونوکلئوز بهبود یافته اند تا آخر عمر باقی می ماند.

توانبخشی پس از مونونوکلئوز عفونی

1 ماه پس از ناپدید شدن علائم بیماری، باید یک آزمایش خون عمومی انجام دهید. پس از 6 ماه، باید بار ویروسی را در بدن بررسی کنید. برای انجام این کار، آزمایش الایزا برای تعیین تیتر آنتی بادی انجام می شود. اگر ویروس در بدن فعال باقی بماند، لازم است درمان ضد ویروسی نگهدارنده در دوزهای کم انجام شود. بیماران مبتلا به عفونت مزمن EBV در حال بهبودی نیاز به مصرف مجتمع های ویتامین و مواد معدنی برای حفظ ایمنی دارند.

ویدئو: ویروس اپشتین بار در کودکان، مونونوکلئوز - دکتر کوماروفسکی

سندرم خستگی مزمن

این بیماری بیش از 30 سال پیش مورد بحث قرار گرفت، زمانی که ویروس اپشتین بار در اکثر افراد مبتلا به علائم مشابه کشف شد.

علائم بیماری

1. احساس "درد" در گلو.
2. بزرگ شدن خفیف غدد لنفاوی به خصوص گردن رحم و پس سری.
3. دمای ثابت، اغلب پایین.
4. ضعف عضلانی شدید.
5. کاهش قابل توجهی در عملکرد کلی بیش از 50٪ از سطح اولیه.
6. احساس خستگی مداوم، ضعف.
7. نقض روال روزانه، بی خوابی.
8. اختلال حافظه
9. درد و خشکی در چشم.
10. تحریک پذیری.

ویژگی های درمان

علاوه بر تجویز درمان ضد ویروسی، اتخاذ یک رویکرد فردی در درمان سندرم خستگی مزمن بسیار مهم است. متأسفانه، هیچ رژیم درمانی دقیقی برای این بیماری وجود ندارد.

با این حال، روش های زیر موثر هستند:

• درمان ترمیمی عمومی (داروهای تعدیل کننده ایمنی، درمان های فیزیوتراپی، ویتامین درمانی).
• در موارد افسردگی مرتبط با این بیماری، مشاوره با روانپزشک ضروری است.

پیش آگهی بیماری

در اغلب موارد، بیماران پس از درمان پس از 1-2 سال متوجه بهبود وضعیت خود می شوند. اما متأسفانه ترمیم کامل عملکرد عملاً اتفاق نمی افتد.

بیماری های انکولوژیک ناشی از عفونت EBV

کارسینوم نازوفارنکس

کارسینوم نازوفارنکس یک بیماری بدخیم نازوفارنکس است.

ثابت شده است که عامل محرک اصلی برای ایجاد کارسینوم نازوفارنکس وجود طولانی مدت عفونت EBV در بدن است.

1. مشکل در تنفس بینی.
2. کاهش شنوایی یک طرفه ممکن است (زمانی که یک فرآیند سرطانی بدخیم به سمت شیپور استاش حرکت می کند).
3. بیماران اغلب دچار خونریزی بینی می شوند.
4. بوی نامطبوع از دهان و هنگام تنفس.
5. درد در نازوفارنکس.
6. زخم های غیر التیام بخش در گلو.
7. درد هنگام بلع.

روش های درمانی

کارسینوم نازوفارنکس نمونه ای از یک عفونت ویروسی مزمن پیشرفته طولانی مدت است که باعث یک فرآیند انکولوژیک می شود.

در بین روش های درمانی، مبارزه با بدخیمی به چشم می خورد:

1. عمل جراحی. استفاده از سایبر نایف در مراحل اولیه بیماری نتایج خوبی را نشان داد.
2. پرتودرمانی و شیمی درمانی مکمل روش جراحی هستند. استفاده از این نوع درمان قبل و بعد از جراحی پیش آگهی را برای بیمار بهبود می بخشد.
3. درمان ضد ویروسی پس از جراحی برای مدت طولانی تجویز می شود تا فعالیت ویروس های سرطان زا به حداقل برسد.

لنفوم بورکیت

لنفوم بورکیت یک بیماری بدخیم است که بافت لنفاوی را تحت تاثیر قرار می دهد. در مراحل پیشرفته، فرآیند انکولوژیک ممکن است به سایر اندام ها و بافت ها گسترش یابد.

در 95 درصد موارد، ویروس اپشتین بار در بروز این بیماری نقش دارد.

1. اغلب، این بیماری با آسیب به غدد لنفاوی نازوفارنکس و اوروفارنکس، فک پایین، پس از گوش، غدد لنفاوی فوق ترقوه شروع می شود. به همین دلیل است که اولین علائم اختلال در تنفس بینی و درد هنگام بلع است.
2. این بیماری به سرعت پیشرفت می کند و گروه های جدیدی از غدد لنفاوی را در فرآیند پاتولوژیک درگیر می کند.
3. در مراحل پیشرفته پروسه سرطان، اندام های قفسه سینه و حفره شکمی تحت تاثیر قرار می گیرند.

رفتار

با توجه به بدخیمی بالای بیماری، از روش های جراحی و همچنین پرتودرمانی و شیمی درمانی به طور همزمان استفاده می شود. این بیماری خطر عود بالایی دارد. هنگامی که علائم بیماری دوباره در خون بیمار ظاهر می شود، تیتر بالایی از آنتی بادی ها علیه ویروس اپشتین بار قابل تشخیص است. به همین دلیل است که درمان ضد ویروسی ضروری است.

با توجه به بدخیمی بالای لنفوم بورکیت، پیش آگهی برای بیمار نامطلوب است. در مراحل اولیه بیماری، با شروع به موقع درمان پیچیده، پیش آگهی بهبود می یابد.

تشخیص بیماری ها، آنتی بادی های ویروس اپشتین بار

با توجه به انواع بیماری های ناشی از این ویروس، تشخیص اغلب بسیار دشوار است.

اگر علائم مشکوک عفونت EBV ظاهر شود، لازم است از روش های آزمایشگاهی اضافی برای شناسایی این پاتوژن استفاده شود.

ویروس اپشتین بار توسط بدن ما به دلیل وجود اجزای خارجی زیر (آنتی ژن) در ساختار آن شناخته می شود:

سیستم ایمنی بدن با تولید پروتئین های خاص علیه این میکروارگانیسم به وجود ویروس در بدن پاسخ می دهد. این پروتئین ها آنتی بادی یا ایمونوگلوبولین (Ig) نامیده می شوند. هنگامی که ویروس در ابتدا وارد بدن می شود، ایمونوگلوبولین های کلاس M در عرض 3 ماه تشکیل می شوند و زمانی که عفونت مزمن شود و عامل بیماری زا برای مدت طولانی در بافت های بدن باقی بماند، ایمونوگلوبولین های کلاس G سنتز می شوند.

برای تایید درگیری این ویروس در بیماری، تشخیص آنتی بادی های خاص (ایمونوگلوبولین ها) در خون با استفاده از روش الایزا (آزمایش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم) ضروری است.

• آنتی بادی های آنتی ژن اولیه نشان دهنده مرحله اولیه بیماری و ضایعه اولیه است (ایمونوگلوبولین های کلاس M - IgM)
• آنتی بادی های کپسید و آنتی ژن هسته ای نشانگر عفونت طولانی مدت و ماهیت مزمن بیماری هستند (ایمونوگلوبولین های کلاس G - IgG).

اگر آنتی بادی های EBV در دوران بارداری شناسایی شد چه باید کرد؟

علیرغم این واقعیت که EBV می تواند از جفت به نوزاد عبور کند، وجود آنتی بادی های مثبت همیشه خطرناک نیست.

چه زمانی نباید نگران بود؟

1. اگر تیتر پایین ایمونوگلوبولین های کلاس G تشخیص داده شود، احتمالاً نشان دهنده وجود ویروس در بدن در مرحله غیرفعال است.
2. عدم وجود هرگونه تظاهرات بالینی عفونت ویروسی.

چه زمانی درمان ضد ویروسی در دوران بارداری لازم است؟

• اگر تیتر بالایی از ایمونوگلوبولین های کلاس G تشخیص داده شود، حتی در صورت عدم وجود علائم بیماری، این نشان دهنده وجود عفونت مزمن EBV است که می تواند برای رشد کودک خطرناک باشد.
• تشخیص آنتی بادی های کلاس M (IgM) به معنای تشدید عفونت EBV است.

وجود آنتی بادی های IgM برای جنین خطرناک است و همچنین خطراتی را برای دوره بارداری ایجاد می کند. ثابت شده است که وجود عفونت EBV در بدن یک زن باردار منجر به gestosis، تهدید سقط جنین، آسیب شناسی جفت، زایمان زودرس، اختلال در جریان خون و هیپوکسی جنین می شود.

لازم است به طور جداگانه به تجویز درمان ضد ویروسی در دوران بارداری نزدیک شوید. مشاوره با متخصص بیماری های عفونی و ایمونولوژیست نیز ضروری است. تجویز هر دارویی باید موجه و دارای پایه شواهد باشد.

چنین توزیع گسترده ای از ویروس اپشتین بار، و همچنین تنوع قابل توجهی از "ماسک ها" که این عفونت به خود می گیرد، به افزایش توجه به این میکروارگانیسم کمک می کند. متاسفانه در حال حاضر هیچ رژیم درمانی مشخص و مشخصی برای این عفونت وجود ندارد. علاوه بر این، دفع کامل این ویروس غیرممکن است، زیرا همچنان در بدن در مرحله غیرفعال است. با این حال، با وجود تمام این مشکلات، امروزه داروهایی وجود دارند که با موفقیت به مبارزه با علائم این بیماری کمک می کنند.

مهم است که به یاد داشته باشید که درمان ضد ویروسی را نباید نادیده گرفت، زیرا عفونت پیشرفته EBV می تواند باعث فرآیندهای سرطانی بدخیم شود که درمان آنها بسیار دشوار است.

طبق تحقیقات، نیمی از دانش‌آموزان و 90 درصد از چهل‌ساله‌ها با ویروس اپشتین بار (EBV) مواجه شده‌اند، نسبت به آن مصون هستند و حتی آن را نمی‌دانند. این مقاله بر روی کسانی تمرکز خواهد کرد که آشنایی با ویروس برای آنها چندان بدون درد نبود.

مونونوکلئوز عفونی

در شروع بیماری، مونونوکلئوز عملا از ARVI معمولی قابل تشخیص نیست. بیماران از آبریزش بینی، گلودرد متوسط ​​و افزایش دمای بدن تا سطح زیر تب رنج می برند.

شکل حاد EBV نامیده می شود. این ویروس از طریق نازوفارنکس وارد بدن انسان می شود. بیشتر اوقات از طریق دهان - بیهوده نیست که مونونوکلئوز عفونی نام زیبای "بیماری بوسیدن" را دریافت کرد. ویروس در سلول های بافت لنفاوی (به ویژه در لنفوسیت های B) تکثیر می شود.

یک هفته پس از عفونت، یک تصویر بالینی شبیه عفونت حاد تنفسی ایجاد می شود:

• افزایش دما، گاهی اوقات تا 40 درجه سانتیگراد،
• لوزه های پرخون، اغلب با پلاک،
• و همچنین زنجیره ای از غدد لنفاوی در گردن در امتداد عضله استرنوکلیدوماستوئید، و همچنین در پشت سر، زیر فک پایین، در زیر بغل و در ناحیه کشاله ران،
• ممکن است در حین بررسی "بسته های" غدد لنفاوی در مدیاستن و حفره شکمی تشخیص داده شود، بیمار ممکن است از سرفه، درد در سینه یا شکم شکایت کند.
• جگر و طحال افزایش می یابد،
• سلول های تک هسته ای آتیپیک در آزمایش خون ظاهر می شوند - سلول های خونی جوان شبیه به مونوسیت ها و لنفوسیت ها.

بیمار حدود یک هفته را در رختخواب می گذراند و در این مدت زیاد مشروب می نوشد، غرغره می کند و داروهای تب بر مصرف می کند. هیچ درمان خاصی برای مونونوکلئوز وجود ندارد، اثربخشی داروهای ضد ویروسی موجود ثابت نشده است و آنتی بیوتیک فقط در مورد عفونت باکتریایی یا قارچی مورد نیاز است.

به طور معمول، تب در عرض یک هفته ناپدید می شود، غدد لنفاوی در عرض یک ماه کوچک می شوند و تغییرات خونی می تواند تا شش ماه ادامه داشته باشد.

پس از ابتلا به مونونوکلئوز، آنتی‌بادی‌های خاصی برای زندگی در بدن باقی می‌مانند - ایمونوگلوبولین‌های کلاس G (IgG-EBVCA، IgG-EBNA-1)، که ایمنی را در برابر ویروس ایجاد می‌کنند.

عفونت مزمن EBV

اگر پاسخ ایمنی به اندازه کافی موثر نباشد، یک عفونت ویروسی مزمن اپشتین بار ممکن است ایجاد شود: پاک شده، فعال، عمومی یا غیر معمول.

1. شدید: درجه حرارت اغلب افزایش می یابد یا برای مدت طولانی در 37-38 درجه سانتیگراد باقی می ماند، افزایش خستگی، خواب آلودگی، درد ماهیچه ها و مفاصل و غدد لنفاوی متورم ممکن است ظاهر شود.
2. غیر معمول: عفونت ها اغلب عود می کنند - روده، دستگاه ادراری، عفونت های حاد تنفسی مکرر. آنها طولانی هستند و درمان آنها دشوار است.
3. فعال: علائم مونونوکلئوز (تب، گلودرد، لنفادنوپاتی، کبد و اسپلنومگالی) عود می کند که اغلب با عفونت های باکتریایی و قارچی پیچیده می شود. این ویروس می تواند باعث آسیب به غشای مخاطی معده و روده شود.
4. عمومی: آسیب به سیستم عصبی (آنسفالیت، رادیکولونوریت)، قلب ()، ریه ها (پنومونیت)، کبد (هپاتیت).

در صورت عفونت مزمن، هم خود ویروس را می توان در بزاق توسط PCR تشخیص داد و هم آنتی بادی های آنتی ژن های هسته ای (IgG-EBNA-1) که تنها 3-4 ماه پس از عفونت تشکیل می شوند. با این حال، این برای تشخیص کافی نیست، زیرا همین تصویر را می توان در یک ناقل کاملاً سالم ویروس مشاهده کرد. ایمونولوژیست ها کل طیف آنتی بادی های ضد ویروسی را حداقل دو بار بررسی می کنند.

افزایش مقدار IgG به VCA و EA نشان دهنده عود بیماری است.

ویروس اپشتین بار چقدر خطرناک است؟

زخم های تناسلی مرتبط با EBV

این بیماری بسیار نادر است و بیشتر در زنان جوان رخ می دهد. فرسایش های کاملا عمیق و دردناک در غشای مخاطی اندام تناسلی خارجی ظاهر می شود. در بیشتر موارد، علاوه بر زخم، علائم عمومی معمول مونونوکلئوز نیز ایجاد می شود. آسیکلوویر، که خود را در درمان تبخال نوع II ثابت کرده است، برای زخم های تناسلی مرتبط با ویروس اپشتین بار چندان موثر نبود. خوشبختانه، بثورات به خودی خود از بین می روند و به ندرت عود می کنند.

سندرم هموفاگوسیتیک (بیماری لنفوپرولیفراتیو مرتبط با X)

ویروس اپشتین بار می تواند لنفوسیت های T را آلوده کند. در نتیجه، فرآیندی راه اندازی می شود که منجر به تخریب سلول های خونی - گلبول های قرمز، پلاکت ها و لکوسیت ها می شود. این بدان معنی است که علاوه بر علائم مشخصه مونونوکلئوز (تب، لنفادنوپاتی، هپاتواسپلنومگالی)، بیمار دچار کم خونی، بثورات هموراژیک و اختلال در لخته شدن خون می شود. این پدیده ها ممکن است خود به خود ناپدید شوند، اما همچنین می توانند منجر به مرگ شوند و بنابراین نیاز به درمان فعال دارند.

سرطان های مرتبط با EBV

در حال حاضر، نقش ویروس در ایجاد چنین سرطان هایی مورد بحث نیست:

• لنفوم بورکیت،
• کارسینوم نازوفارنکس،
• لنفوگرانولوماتوز،
• بیماری لنفوپرولیفراتیو

1. لنفوم بورکیت در کودکان پیش دبستانی و فقط در آفریقا رخ می دهد. تومور غدد لنفاوی، فک بالا یا پایین، تخمدان ها، غدد فوق کلیوی و کلیه ها را تحت تاثیر قرار می دهد. متأسفانه هنوز هیچ دارویی وجود ندارد که موفقیت در درمان آن را تضمین کند.
2. کارسینوم نازوفارنکس توموری است که در قسمت بالایی نازوفارنکس قرار دارد. این خود را به صورت احتقان بینی، خونریزی بینی، کاهش شنوایی، گلودرد و سردرد مداوم نشان می دهد. اغلب در کشورهای آفریقایی یافت می شود.
3. لنفوگرانولوماتوز (در غیر این صورت به عنوان بیماری هوچکین شناخته می شود)، برعکس، اغلب اروپایی ها را در هر سنی تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری با بزرگ شدن غدد لنفاوی، معمولاً از چندین گروه، از جمله رترواسترنال و داخل شکمی، تب و کاهش وزن آشکار می شود. تشخیص با بیوپسی غدد لنفاوی تأیید می شود: سلول های غول پیکر هوچکین (رید-برزوفسکی- استرنبرگ) شناسایی می شوند. پرتودرمانی می تواند در 70 درصد بیماران به بهبودی پایدار برسد.
4. بیماری لنفوپرولیفراتیو (هیپرپلازی پلاسما، لنفوم سلول T، لنفوم سلول B، لنفوم ایمونوبلاستیک) گروهی از بیماری ها است که در آن تکثیر بدخیم سلول های بافت لنفاوی رخ می دهد. این بیماری با بزرگ شدن غدد لنفاوی خود را نشان می دهد و پس از بیوپسی تشخیص داده می شود. اثر شیمی درمانی بسته به نوع تومور متفاوت است.

بیماری های خود ایمنی

تأثیر ویروس بر سیستم ایمنی باعث نارسایی در تشخیص بافت های خود می شود که منجر به ایجاد بیماری های خود ایمنی می شود. عفونت EBV از جمله عوامل اتیولوژیک در ایجاد SLE، گلومرولونفریت مزمن، هپاتیت خودایمنی و سندرم شوگرن ذکر شده است.

سندرم خستگی مزمن

سندرم خستگی مزمن ممکن است تظاهر عفونت مزمن EBV باشد.

اغلب با ویروس های گروه تبخال (که شامل ویروس اپشتین بار) است. علائم معمول عفونت مزمن EBV: بزرگ شدن غدد لنفاوی، به ویژه دهانه رحم و زیر بغل، فارنژیت و تب خفیف همراه با سندرم استنیک شدید. بیمار از خستگی، کاهش حافظه و هوش، ناتوانی در تمرکز، سردرد و درد عضلانی و اختلال در خواب شکایت دارد.

هیچ رژیم درمانی پذیرفته شده ای برای عفونت EBV وجود ندارد. امروزه در زرادخانه پزشکان نوکلئوزیدها (Acyclovir، Ganciclovir، Famciclovir)، ایمونوگلوبولین ها (Alfaglobin، Polygam)، اینترفرون های نوترکیب (Reaferon، Cycloferon) وجود دارد. با این حال، یک متخصص ماهر باید پس از یک مطالعه کامل، از جمله تحقیقات آزمایشگاهی، تصمیم بگیرد که چگونه آنها را مصرف کند و آیا اصلاً ارزش انجام آن را دارد.

با کدام پزشک تماس بگیرم؟

اگر بیمار علائم عفونت ویروس اپشتین بار را داشته باشد، باید توسط متخصص بیماری های عفونی بررسی و درمان شود. با این حال، اغلب چنین بیمارانی ابتدا به یک پزشک عمومی / متخصص اطفال مراجعه می کنند. اگر عوارض یا بیماری های مرتبط با ویروس ایجاد شود، مشاوره با متخصصان متخصص تجویز می شود: یک متخصص خون (برای خونریزی)، یک متخصص مغز و اعصاب (برای ایجاد آنسفالیت، مننژیت)، یک متخصص قلب (برای میوکاردیت)، یک متخصص ریه (برای پنومونیت)، روماتولوژیست (برای آسیب به عروق خونی و مفاصل). در برخی موارد، برای رد لوزه باکتریایی، مشورت با پزشک گوش و حلق و بینی لازم است.

مطالعه ویروس Epstein-Barr در سال‌های اخیر درک همه چیز مربوط به سلامت را به طور اساسی تغییر داده است. این به طور کامل بدن انسان را عذاب می دهد و باعث آسیب شناسی های مختلف و گاهی اوقات نامرتبط می شود.

مشخص شد که ویروس اپشتین بار، یکی از آن بیماری‌هایی که هیچ‌کس قبلاً آن را بیماری در نظر نمی‌گرفت، آسیب قابل توجهی به انسان وارد می‌کند و همچنین عامل اصلی و محرک بسیاری از مشکلات ناخوشایند و حتی خطرناک سلامتی است.

این عفونت را نمی توان به طور کامل ریشه کن کرد و از بدو ورود به بدن، زندگی فرد را نابود می کند و غیرقابل پیش بینی ترین عواقب را به همراه دارد. طبق آمار، ویروس اپشتین بار در بدن 60 درصد از کودکان زیر 5 سال و تقریباً 100 درصد از جمعیت بزرگسال سیاره زمین زندگی می کند.

این چه نوع بیماری است؟

این ویروس از خانواده تبخال ها یعنی هرپس نوع 4 است. ویروس اپشتین بار به سیستم ایمنی، سیستم عصبی مرکزی و همچنین تمام سیستم ها و اندام های انسان حمله می کند.

با نفوذ از طریق غشای مخاطی دهان و بینی، وارد جریان خون شده و در سراسر بدن پخش می شود. به همین دلیل است که EBV چهره های زیادی دارد و می تواند تظاهرات مختلفی داشته باشد، از بیماری خفیف تا مشکلات سلامتی بسیار جدی.

مواردی وجود دارد که یک حامل ویروس اپشتین بار هرگز از تظاهرات آن رنج نمی برد. بسیاری از پزشکان مشهور آن را مقصر همه بیماری های موجود در بین بشریت می دانند.

در ادبیات پزشکی، برای درک بهتر بصری، ویروس Epstein-Barr به اختصار VEB یا WEB نامیده می شود.

شیوع بیماری

WEB یکی از رایج ترین ویروس ها در جهان در بین جمعیت است. طبق آمار WHO (سازمان بهداشت جهانی) از هر 10 نفر 9 نفر ناقل این عفونت تبخالی هستند.

با وجود این، تحقیقات آن به تازگی آغاز شده است، بنابراین نمی توان گفت که به اندازه کافی مورد مطالعه قرار گرفته است. کودکان اغلب در داخل رحم یا در چند ماه اول پس از تولد به EBV آلوده می شوند.

مطالعات اخیر نشان می دهد که این ویروس اپشتین بار است که عامل تحریک کننده سایر آسیب شناسی ها است که به طور کامل قابل درمان نیستند.

برای مثال:

• پلی آرتریت روماتوئید؛
• تیروئیدین خود ایمنی؛
• دیابت شیرین.

با این حال، عفونت به خودی خود منجر به بیماری نمی شود، بلکه از طریق تعامل با سایر ضایعات ویروسی است.

اگر فردی مستعد ابتلا به سندرم خستگی مزمن باشد و به نظر می رسد که خواب کافی ندارد، کمبود ویتامین در بدن یا واکنش به شرایط آب و هوایی وجود دارد، ممکن است ویروس اپشتین بار همه را تحریک کند. از علائم فوق

دارای خواص زیر است:

• خارش را پس از اولین استفاده از بین می برد
• پوست را ترمیم، نرم و مرطوب می کند
• راش و پوسته پوسته شدن پوست را در 3-5 روز از بین می برد
• پس از 19-21 روز، پلاک ها و آثار آنها را کاملا از بین می برد
• از پیدایش پلاک های جدید و افزایش سطح آنها جلوگیری می کند

روش های درمانی

EBV، مانند سایرین، به طور کامل قابل درمان نیست. سلول های EBV مادام العمر در بدن باقی می مانند و تأثیر آنها توسط سیستم ایمنی کنترل می شود. هنگامی که ایمنی کاهش می یابد، ویروس فعال می شود.

اصول کلی درمان

اینها شامل اصول اساسی زیر است:

• فعالیت عفونی توسط داروهای ضد ویروسی مسدود می شودو تحریک مقاومت کلی بدن. با تمام قابلیت‌هایش، حتی پزشکی مدرن نمی‌تواند به کشتن تمام سلول‌های ویروس اپشتین بار یا حذف کامل آنها از بدن کمک کند.
• مونونوکلئوز عفونی در حال درمان در یک بیمارستانیا در منزل تحت نظر متخصص؛
• علاوه بر این، برای بیمار استراحت در بستر و یک رژیم غذایی متعادل تجویز می شود.با فعالیت بدنی محدود به بیمار توصیه می شود مایعات فراوان بنوشد، محصولات شیر ​​تخمیر شده را در رژیم غذایی خود بگنجانید و رژیم غذایی با محتوای پروتئین کافی داشته باشد. حذف محصولاتی که می توانند باعث واکنش های آلرژیک شوند.
• سندرم خستگی مزمن به خنثی کردن موارد زیر کمک می کند:
  • حفظ الگوهای خواب و استراحت؛
  • رژیم غذایی متعادل؛
  • مجتمع های ویتامین؛
  • فعالیت بدنی متوسط؛
• درمان دارویی برای EBV جامع و با هدف تقویت سیستم ایمنی است.، تسکین تظاهرات علامتی، کاهش پرخاشگری آنها. همچنین شامل اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از عوارض است.

درمان دارویی

ممکن است داروهای زیر برای درمان دارویی تجویز شود.

داروهای محرک سیستم ایمنی - داروها در دوره های تشدید EBV و برای بهبودی پس از مونونوکلئوز عفونی استفاده می شوند:

• آربیدول;
• ویفرون؛
• اینترفرون؛
• گروپریناسین؛
• لافروبیون.

داروهای ضد ویروسی - مورد استفاده در درمان عوارض ناشی از EBV:

• Gerpevir;
• والویر;
• والترکس.

داروهای ضد باکتری- در موارد عوارض ناشی از عفونت های باکتریایی مانند ذات الریه و غیره تجویز می شوند. هر داروی ضد باکتری به جز پنی سیلین ها قابل استفاده است.

مثلا:

• سفودوکس;
• لینکومایسین؛
• آزیترومایسین؛
• سفتریاکسون

مجتمع های ویتامین برای بهبودی پس از مرحله حاد EBV و همچنین برای پیشگیری از عوارض استفاده می شود:

• Duovit;
• Complivit;
• ویتروم.

مواد جاذب برای کاهش تظاهرات مونونوکلئوز عفونی مورد نیاز است. حذف مواد سمی را ترویج می کند:

• زغال سنگ سفید؛
• آتوکسیل؛
• پلی سورب؛
• Enterosgel.

داروهای حمایتی برای کبد (محافظان کبدی) - به حمایت از کبد پس از یک دوره حاد EBV کمک می کند:

• کارسیل;
• Essentiale;
• Gepabene;
• دارسیل.

- برای جلوگیری از عوارضی که EBV می تواند ایجاد کند استفاده می شود:

• کتوتیفن؛
• Cetrin;
• عدن
• سوپراستین؛
• دیازولین.

وسایلی برای درمان حفره دهان - در اقدامات پیشگیرانه برای بهداشت حفره دهان استفاده می شود:

• دکاتیلن؛
• Inglalipt;
• کلروفیلپت.

ضد التهاب - تسکین علائم تب و علائم عمومی کسالت:

• پاراستامول؛
• نوروفن؛
• ایبوپروفن؛
• نیمسولید.

استثناء آسپرین است.

گلوکوکورتیکواستروئیدها - به مبارزه با عوارض شدید کمک می کنند:

• دگزامتوزون؛
• پردنیزولون

درمان دارویی توسط پزشک معالج به صورت کاملاً فردی در هر مورد خاص تجویز می شود. مصرف بی رویه داروها نه تنها می تواند بی فایده باشد، بلکه خطرناک نیز هست.

برای مبارزه با خستگی مزمن، که به دلیل وجود ویروس اپشتین بار در بدن ایجاد می شود، درمان شامل موارد زیر برای بیمار تجویز می شود:

• مولتی ویتامین؛
• داروهای ضد افسردگی؛
• داروهای ضد تبخال؛
• قلبی عروقی؛
• داروهایی که از سیستم عصبی حمایت می کنند:
  • اینستنون;
  • Enciphabol;
  • گلیسین

روش های سنتی درمان

داروهای مردمی در مبارزه با بسیاری از بیماری ها تأثیر خوبی دارند، ویروس اپشتین بار نیز از این قاعده مستثنی نیست. روش های سنتی کاملاً مکمل روش های سنتی درمان دوره حاد ویروس و مونونوکلئوز عفونی است.

هدف آنها تقویت ویژگی های ایمنی عمومی، تسکین التهاب و جلوگیری از تشدید بیماری است.

اکیناسه:

• تزریق اکیناسه به طور کامل سیستم ایمنی را تقویت می کند و به جلوگیری از تشدید کمک می کند.
• باید روزانه 20 قطره در هر لیوان آب مصرف شود.

چای سبز:

تنتور جینسینگ:

• تنتور جینسینگ صرفاً انباری برای نیروهای محافظ بدن انسان است.
• این باید به چای اضافه شود، حدود 15 قطره در هر لیوان نوشیدنی.

عواقب ویروس اپشتین بار در دوران بارداری

در صورت برنامه ریزی بارداری، در آماده سازی، والدین آینده تعدادی آزمایش تجویز می کنند.

در این مورد توجه ویژه ای به عفونت ها می شود.

آنها می توانند بر مفهوم، روند بارداری و تکمیل مطلوب آن با تولد یک کودک سالم تأثیر بگذارند.

در میان چنین عفونت هایی، EBV نقش بسیار مهمی را ایفا می کند.

این متعلق به سری "TORCH" است:

• T - توکسوپلاسموز؛
• O - دیگران: لیستریوز، کلامیدیا، سرخک، سیفلیس، هپاتیت B و C، HIV.
• R - (سرخچه)؛
• ج - سیتومگالوویروس؛
• H - تبخال (ویروس هرپس سیمپلکس).

عفونت با هر یک از عفونت های TORCH در دوران بارداری می تواند برای کودک فاجعه بار باشد و باعث مشکلات جدی سلامتی، بدشکلی ها و آسیب شناسی های ناسازگار با زندگی شود.

به همین دلیل است که انجام این تجزیه و تحلیل، از طریق یک روش ناخوشایند - گرفتن خون از ورید، اجباری است. درمان به موقع و نظارت مداوم توسط متخصصان می تواند خطرات را برای سلامت جنین به حداقل برساند.

چنین تحلیلی برای مادر آینده نه تنها در طول برنامه ریزی، بلکه دو بار در طول دوره بارداری، یعنی در هفته های 12 و 30 انجام می شود.

بر اساس نتایج تجزیه و تحلیل، مرسوم است که در مورد نکات زیر نتیجه گیری شود:

• در صورت عدم وجود آنتی بادی علیه EBV در خونشما باید به طور فعال تحت نظر باشید و تا حد امکان از خود در برابر عفونت احتمالی محافظت کنید.
• در حضور ایمونوگلوبولین های مثبت کلاس Mبا تولد یک کودک، لازم است صبر کنید تا آنتی بادی های این نوع ویروس ایجاد شود.
• خون حاوی ایمونوگلوبولین های کلاس G است- این به معنای وجود آنتی بادی در بدن مادر باردار است، به این معنی که ایمنی او تا حد امکان از کودک محافظت می کند.

هنگامی که ویروس اپشتین بار به شکل حاد فعال در یک زن باردار تشخیص داده می شود، این نیاز به بستری فوری و درمان بیمارستانی تحت نظارت متخصصان دارد.

این اقدامات با هدف خنثی کردن علائم و حمایت از سیستم ایمنی مادر باردار با تجویز داروهای ضد ویروسی و ایمونوگلوبولین ها انجام می شود.

نمی توان دقیقاً گفت که چگونه EBV بر روند بارداری و سلامت جنین تأثیر می گذارد. با این حال، به طور قابل اعتماد شناخته شده است که نوزادانی که مادرشان حامل شکل فعال ویروس اپشتین بار در دوران بارداری هستند، اغلب دچار نقص های رشدی می شوند.

در عین حال، وجود آن در بدن زن به شکل اولیه یا حاد، تولد فرزند سالم را منتفی نمی کند و عدم وجود آن تضمین کننده نیست.

عواقب احتمالی عفونت EBV در دوران بارداری:

• سقط جنین و مرده زایی؛
• تولد زودرس؛
• تاخیر رشد (IUGR)؛
• عوارض حین زایمان: سپسیس، خونریزی رحم، سندرم انعقاد داخل عروقی منتشر.
• اختلال در رشد سیستم عصبی مرکزی نوزاد. این به این دلیل است که EBV بر سلول های عصبی تأثیر می گذارد.

پیش آگهی بیمار

به عنوان یک قاعده، ورود ویروس اپشتین بار به سیستم بدن با علائم مختلفی همراه است، از بیماری خفیف تا تظاهرات جدی تر.

با درمان مناسب و کافی و وضعیت نرمال سیستم ایمنی، این ویروس آسیب قابل توجهی به بدن وارد نمی کند و در زندگی عادی فرد تداخلی ایجاد نمی کند.

اقدامات پیشگیرانه

با توجه به شیوع EBV و سهولت انتقال آن، محافظت از خود در برابر عفونت بسیار دشوار است.

پزشکان در سراسر جهان با وظیفه اختراع عوامل پیشگیرانه برای مبارزه با این ویروس روبرو هستند، زیرا عامل تحریک کننده در ایجاد سرطان و سایر بیماری های خطرناک است.

در حال حاضر بسیاری از مراکز تحقیقاتی علمی در حال انجام آزمایشات بالینی در این زمینه هستند. محافظت از خود در برابر عفونت غیرممکن است، اما اگر بدنی قوی داشته باشید، می توانید با حداقل عواقب کنار بیایید.

بنابراین، اقدامات پیشگیری از EBV به طور کلی با هدف تقویت عملکردهای محافظتی بدن انسان انجام می شود: